Ahh, we zetten van die geweldige mega-stappen. We leren onszelf doorzien en doorvoelen, en kijken naar de wereld met veel meer liefde en compassie dan toen we nog niet op het pad van bewustwording zaten. Maar toch… toch blijven er van die irritante mensen in ons leven komen. Alsof de duvel ermee speelt. En dat doet ‘ie ook!
De duivel in ons
De duivel in ons, in ieder van ons, speelt maar al te graag met de schaduwen die we nog niet hebben aangekeken. Die lagen willen aan het licht komen en gebruiken daar de ander voor als perfecte spiegel. Het zijn onze onbewuste delen, die hemel en aarde bewegen om gezien te worden. En wat is er krachtiger vorm dan een ander mens: een collega, een kind, een partner, die precies die ene knop van irritatie bij je weet in te drukken?
Wat is jouw rode lap op de stier? Bij mij is dat desinteresse. Mensen die aan een balie werken en geen greintje persoonlijke aandacht geven bijvoorbeeld. Of callcentermedewerkers die vastzitten in hun script en je, wat je ook zegt, niet écht horen. Aaaarchh! Maar dát maakt hen juist zo waardevol. Mits ik naar mezelf wil kijken.
Die irritante anderen zijn goud
Die irritante anderen, ze zijn goud. Ze raken onze schaduwen aan, onze potentie om te transformeren. Ze wijzen ons de weg naar binnen, naar ons innerlijk licht dat op het punt staat om vrij te breken.
En zodra dat gebeurt, transformeren zij mee, die irritante mensen. Wonderlijk maar waar. Hoe hoger jouw frequentie stijgt, hoe meer zij veranderen en andere knoppen indrukken: die van verdraagzaamheid, inclusie en begrip. Of ze verdwijnen gewoon uit je wereld.
Er is niets buiten ons
De magie is simpel, maar radicaal: er is niets buiten ons. Onze wereld, inclusief al die uitdagende mensen, ontstaat in ons gewaarzijn. En als dat gewaarzijn verandert, verandert alles.
Hoe irritanter de ander, hoe groter het geschenk. Puur goud, die mensen. Experimenteer maar met ze.
Liefs, Nynke
Geef een reactie