We zijn zo geneigd om alleen het licht te willen omarmen, om ons vast te houden aan de momenten waarop het leven soepel en vanzelfsprekend verloopt. Maar juist in die momenten van gemak sluipt de gewoonte naar binnen. En al snel leven we aan de oppervlakte. We nemen dingen voor lief, stellen weinig vragen en glijden van het ene moment in het andere, zonder echt stil te staan. Echter, die diepe, sluimerende vragen blijven in ons rondzingen: Wie ben ik? Wat doe ik hier? Zit ik op de goede weg?
En dan zijn daar, meestal onverwacht, die contrasten in ons leven: de momenten van pijn, verwarring, of verlies. Ze zijn vaak niet heel welkom, maar onmisbaar op ons pad. De zijn als ijzer dat in het vuur wordt gelegd. Ze verhitten ons van binnen, wrikken vastzittende emoties los en smeden ons meer en meer naar onze ware vorm.
Afbeelding van Cornell Frühauf via Pixabay
Pas wanneer de oppervlakkigheid doorbroken wordt, vinden we dat diepere contact met ons wezen, en beginnen we werkelijk te leven. Diep onder alle lagen van de dagelijkse dingen, zit een brandend verlangen om écht te voelen, om ons te verbinden met het leven en de liefde in al haar grootse, rauwe vormen.
Wanneer het leven ons uitnodigt om stil te staan bij die rauwe kanten, ontdekken we hoe waardevol contrasten zijn. Het schuren en schaven maakt ons wakker, maakt ons zacht voor wat er in ons leeft. De meest uitdagende momenten roepen ons terug naar binnen, waar ons verborgen goud wacht om gedolven te worden. Het is dat vuur dat ons loutert, dat ons ware wezen smelt en hervormt, zodat we uiteindelijk helder en stralend kunnen zijn, als een gouden zonnetje vanuit een donkere ertsmassa.
Onze moeilijkheden zijn als brandstof, ze openen de poorten naar ons meest zuivere zelf. Omarm ze hartgrondig. Ze zijn letterlijk goud waard.
Liefs en een mooi weekend met een gouden randje, Nynke
Geef een reactie