Het valt vaak niet mee om onszelf te zien als vitaal, creatief, bruisend van leven en inspiratie. Als wezens gemaakt om bij te dragen aan iets dat groter is dan wijzelf, iets dat ons zingeving en energie geeft.
Wat knaagt er van binnen
We willen graag positief overkomen naar buiten toe, naar de mensen om ons heen, zelfs in onze meest intieme relaties. Maar hoe vaak knaagt er van binnen niet iets? Een onbestemd gevoel, een stem die ons naar beneden trekt, veroordelend, klein houdend, zonder ruimte voor zelfrespect of eigenwaarde.
Mens zijn is balanceren. Tussen goed en kwaad, angst en liefde, ja en nee. Hoe blijf je in je midden zonder star of onbuigzaam te worden?
De blinde hoek in ons
Die blinde hoek in ons, die onzichtbare schaduw, heeft vaker de overhand dan we denken. En hoe meer ons bewustzijn groeit, hoe geraffineerder deze schaduw ons probeert te misleiden, als een web dat zich steeds subtieler om ons heen weeft.
Ook het zien van onze eigen kracht, onze gaven, raakt vaak vertroebeld door een verborgen afkeuring, een oud trauma dat nog niet in de ogen is gekeken.
Zolang dat onzichtbaar blijft, brengen we onze gave vertekend de wereld in: we maken ons te groot of te klein, maar nooit precies zoals we bedoeld zijn. En is dat niet de sleutel?
Afbeelding gebaseerd op Three-shots via Pixabay
Kijken met goddelijke ogen
Kijken met goddelijke ogen vraagt dat we onszelf durven zien in pure creatiekracht. In dat spelende, ontdekkende, kwetsbare kind dat zonder angst creëert, omdat het niet anders kent.
Zonder deze zuivere blik blijft oneindigheid slechts een concept en blijft het sterven van de persoonlijkheid een kwelling. Maar zodra we écht zien, zonder verzet, zonder oordeel, weten we: wij zijn dit alles. Altijd geweest.
Kijken met goddelijke ogen… wat vraagt dat van jou?
Liefs, Nynke
Geef een reactie