Absent

Paradoxen

Vaker schrijf ik over de paradoxen van het leven. Of liever: de paradox die het leven ís. We zijn perfect én tegelijk alsmaar onderweg naar één. We zijn één bewustzijn én ervaren de wereld telkens als een fragmentje, wat ons zo vaak uit-één splijt. Wie heeft in Godsnaam zoiets bedacht, denk je misschien af en toe?

Ik ben verzot op paradoxen. Het legt je gedachten stil en laat je rusten in Zijn. Wat kun je anders dan het gewoon maar binnen laten komen? Bijvoorbeeld deze:

“Het moment dat je eert wat zich níet manifesteerde, wat níet doorging en wat er níet kwam, is het moment dat je absentie begint te zien als de meest krachtige vorm van aanwezigheid.”

 

Afbeelding ‘Disappointment’ uit de Voyager van James Wanless & Ken Knutson

Dis-appointment

Is het niet prachtig? Denk eens aan al die momenten dat je teleurgesteld raakte omdat iemand niet kwam opdagen, aan die overeenkomst die niet werd gesloten, aan dat huis dat aan je neus voorbijging of je droom die in rook verdween… juist daarin zat de meest krachtige vorm van jouw aanwezigheid.

Daarin zat je ziel, je meest wijze raadgever, de hogere intelligentie van het leven zelf. Niet als plaaggeest maar als richtingaanwijzer van het grotere plan dat onder alles ligt, kijkend vanuit Einsteins visie dat God niet dobbelt.

Denk eens aan jouw ‘dis-appointments’, aan al die afspraken die niet werden nagekomen in je beleving. Hoe hebben ze bijgedragen in jouw proces? Welke wending hebben ze teweeg gebracht? En ga eens na waar je op dit moment zoal mee worstelt? Hoe maakt een deur die zich sluit een nieuwe deur open?

Jouw sleutel van geduld en compassie

Is het niet veel makkelijker om mee te bewegen met wat het leven je laat zien? En alles wat tegenzit te openen met de sleutel van je geduld en compassie? Haal diep adem, leun achterover en word de toeschouwer van het spel dat je speelt, waarin alles zó naadloos past dat je het nooit met je hoofd had kunnen bedenken. Liefs, Nynke