Sinds 2000 begeleid ik mensen. En net als ik, wanneer ik vastloop en hulp inschakel, komen mensen bij mij ook voor antwoorden. Míjn antwoorden. Alleen, die krijgen ze nooit. Zoals ik ze ook niet krijg. Gek genoeg heb ik ook nooit gevoeld dat ik antwoorden voor anderen had. Dat was best lullig vond ik, in het begin. Een beetje leeg, kaal. Ik voelde me een beetje onbekwaam zelfs. Waarom zouden ze mij eigenlijk betalen, als ik geen antwoorden heb?
Het antwoord in jou
Maar mensen bleken aangenaam verrast door wat er wél gebeurde: het vinden van hun éigen antwoorden. Dat we überhaupt antwoorden in ons hebben, is vaak verrassend. Gewend als we zijn om te leven naar formats, voorbeelden, do’s en don’ts, regels en kaders. Zeker in Nederland. Maar ook in minder mentaal ingestelde culturen, bestaan overal kaders: via de familietraditie, de religie, stamvoorschriften. Noem het maar op.
Zonder doel
Begeleiding van mensen, en zeker wanneer dat coaching heet, gaat meestal over het bereiken van een doel. De coach en coachee scheppen, jawel, een kader: hier zijn we en hier willen we naartoe, de coachee dan. En uiteindelijk de coach ook want dan is zijn/haar begeleiding immers succesvol. Maar als we dat kader nou wegdoen? En alleen een vertrekpunt hebben en verder niks? Wat dan?
Alles voor mijn veiligheid
Gisteren had ik zelf zo’n sessie, met Esther van Putten, die met paarden werkt. Esther en ik vinden coaching een ‘jeuk’woord. Dus laten we het gewoon een sessie noemen. Ik kwam inderdaad met een doel, gefrustreerd als ik was omdat dingen in mijn leven niet zo gaan als ik had bedacht. Het was een beetje een vaag doel, maar toch, ik had een doel en dus een kader gesteld. Eigenlijk was ik hiermee onbewust gestapt in het willen hebben en houden van controle. Alles voor mijn veiligheid, riep iets diep van binnen, vermoed ik.
Wat doe ik hier?
Maar paarden gaan niet zomaar mee in zo’n agenda. Die zijn in het moment. Als ze niet heel duidelijk per moment worden aangestuurd, met liefde en in contact, gaan ze óf doen waar ze zin in hebben, grazen bijvoorbeeld. Of ze spiegelen terug wat je zelf doet. Dit paard deed het beide. En daar stond ik. Esther had, heel wijs, de controle losgelaten. Die werd een met het paard in de situatie. Daar is ze meester in. En van daaruit observeert ze en blijft objectief kijken en voelen in zowel paard, mens als situatie. Heel mooi. En ik? Ik voelde me plompverloren. Gedachten schoten door me heen: ‘Wat doe ik hier, in vredesnaam? Wat moet ik doen? Oh nee, niet moeten…, willen, bedacht ik nog snel. Ok, wat wíl ik dan? F*ck, ik wil hier uit.’ (Inderdaad, wanneer je je niet ok voelt, ga je meestal in je hoofd zitten en denken, veeeel denken.)
De manager neemt het over
Ik voelde mezelf uitzoomen. Wat ik zo goed kan inmiddels sinds de diepe donkere nacht van mijn ziel bij me aanklopte in 2003. Uitzoomen, energetisch afstand creëren en bijna apathisch wachten op wat komt. Daar stond ik, uitgezoomd, koud en nat. En het paard stond, ingezoomd (want paarden zoomen niet uit), helemaal ok met de kou en de regen. Shit, dit voelt niet fijn! Daarop volgde een lichte paniek. ‘Help, ik móet iets!’ Met het woord ‘moeten’, treedt de manager in ons in werking. Dan is er in ieder geval wat te doen. En iets doen, betekent: niet hoeven voelen.
Mijn opdracht
Gelukkig, mijn gedachten lezend, kwam Esther op dat moment met een ‘opdracht’: “Ga maar een rondje lopen met het paard.”, zei ze. Ik heb vroeger heel veel paard gereden dus zijn paarden nou niet bepaald nieuw voor me. Maar oh, wat was ik aan het stuntelen. Het paard deed twee stappen, gooide zijn kop in de wind en bleef stokstijf staan. Meteen ging ik beredeneren wat ik fout deed. Als het niet werkt, doe ik iets fout, toch? Na wat verschillende scenario’s geprobeerd te hebben, slaagde ik er uiteindelijk in het paard mee te krijgen in een heus rondje.
Terug bij Esther, liet ze me vertellen. Het verraste me hoe ik exact had ervaren waarmee ik naar haar toe was gekomen: mijn gevoel van onmacht en het niet weten wat te doen, waar het gaat om het leven van mijn missie. Alsof mijn leven op aarde één groot vraagteken is, nog steeds, na 50 jaar. Vertellen luchtte me op. Woorden geven aan mijn gevoelens, ze door me heen laten gaan en laten verdwijnen.
En toen…
… weer stilte. Nog stiller dan ervoor. Esther stapte zelfs wat naar achteren en liet me ‘alleen’. Geen opdracht meer. Hoe nu verder? De stilte werd echt heel ongemakkelijk. Maar het kwam ook niet bij me op haar hulp te vragen. Ergens had ik iets met mezelf uit te vinden, wist ik. Mijn ongemakkelijkheid werd frustratie. Ja, zelfs boosheid: ‘Waarom grijpt ze niet in? Wat is dit voor gedoe?’ Maar Esther wist wat ze deed.
De doorbraak
En toen kwam de doorbraak. Het leek wel of ik opeens helemaal leeg was. Ik verzachtte. De spanning vloeide uit me weg en het paard nestelde zijn fluwelen neus in mijn hand en stond daar, dichtbij me. Oren gespitst, ogen in de slaapstand. Het emotioneerde me. Contact. Eindelijk! Dát was dus waar ik naar zocht.
‘Maar, wacht even. Dit weet ik toch van mezelf? Het is toch überhaupt wie ik ben, de contact-maker, de soul toucher? Waarom ga ik daar dan niet meteen voor staan?’ ‘Het zal wel niet mogen, niet de bedoeling zijn. Er zal wel iets moeten gebeuren’, kwam meteen als antwoord bij me naar boven.
Contact met onze stilte
Maar wat nou, als écht contact, vanuit de stilte, vanuit het grote niets, is wat ik te doen heb in mijn leven? Stel nou dat ik dáárvoor geboren ben? Ja, ik ben een van die mensen op onze aardbol die dit contact terug willen brengen in ons leven van alle dag. Het toestaan van het contact met de oorverdovende stilte. De ervaring van onze eigen antwoorden ín die stilte. Ons zuivere weten, onze goddelijke waarheid. En hoe dichter we daarbij komen, hoe meer dat wat we denken, voelen en doen ‘opeens’ ook de waarheid is van ons allemaal. Dan passen we als puzzelstukken in elkaar en zijn we weer terug in de eenheid. Voor een moment. En begint het weer opnieuw. Dat is het leven in de nieuwe tijd. Van binnen naar buiten.
De huidige kaders voldoen niet meer
Kaders zijn niet bedoeld om te dicteren of vast te zetten. Ze zijn bedoeld om veiligheid of steun te bieden, voor zolang het nodig is. We laten een kind ook niet oneindig in een box zitten. Een kind vliegt uit, rekt continu de kaders op, om de maximale ruimte te vinden. Maar eenmaal volwassen, stopt het. En conformeert het aan de aangeleerde, gedeelde kaders van de samenleving. Van een geboren creatieve ontdekkingsreiziger die zichzelf telkens opnieuw wil ervaren, wordt het een door angst gedreven overlever, meestal gericht op geld in welke vorm ook.
De huidige kaders, waarnaar we leven en waarin we gevangen zijn, zullen (langzaam of abrupt) verdwijnen. Om plaats te maken voor het leven vanuit contact met de grote leegte in ons. In onze leegte, ontstaat onze creativiteit. In onze leegte ligt onze oprechte verbinding met anderen, onze compassie, onze liefde, onze rijkdom, ons geluk. Daarin ligt onze grootste bijdrage aan de aarde en de mensen die er leven. En daar zijn we naartoe op weg. Ontmoet ik je in de leegte? Ik kijk ernaar uit.
Liefs, Nynke met veel dank aan Esther
PS: We kunnen elkaar bijvoorbeeld ontmoeten in een gratis Losmaaksessie. Ik help je in jouw leegte te stappen en die kaders los te laten die je in de weg zitten. Loop je rond met vragen die maar blijven komen, keuzes die je maar niet kunt maken of andere dingen die je stoppen? Wees welkom. Je kunt je hier aanmelden: www.soultouching.nu/gratis/losmaaksessie
Geef een antwoord