Deze ochtend was ik uitgenodigd om met een schrijfgroepje te komen schrijven. Alexandra faciliteert het en zet de energie neer. Een mooie energie: licht, liefdevol, ruimtegevend. Waar ik zelf ook zo van ben. Ik voel me thuis. We komen samen in De Nieuwe Yogaschool. Prettig als ‘extended living room’. Fijne koffie.
Na een korte introductie en mini-meditatie, starten we, ieder voor zich. Iedereen voelt zich grappig genoeg ‘gewoon’ capabel om te schrijven. No matter what. Geen methodes, regels, stramienen. Geen focus op het oplossen van een writer’s block. We zetten met elkaar neer dat we ‘gewoon’ schrijven en… we schrijven.
Alex tipt ons een boekje, eentje uit haar schrijf-hulp-boeken-bibliotheek. Het is: ‘The Right to Write’, van Julia Cameron (ja inderdaad, zij van ‘The Artist’s Way’, the morning pages). Alex licht toe: “dit is eigenlijk heel fijn voor mensen die hun verhaal uit hun hogere bewustzijn willen tappen, willen channelen, zo je wilt”. Dat resoneert meteen bij mij. Dus pak ik het boekje. Even scan ik de inhoudsopgave. En ik blijf hangen bij ‘Being an open Channel’. Zonder de pagina op te zoeken, sla ik het boekje open. En precies daar, bij dát hoofdstuk, kom ik uit.
Ik lees vluchtig, zoals ik tegenwoordig lees, glijend over de woorden. Niet zozeer woorden lezend als wel de energie scannend die in de tekst besloten ligt. En waar ik stop, is bij een simpele oefening die Julia aanreikt. De oefening is als volgt: doe als spelende kinderen die hun eigen wereld creëren. Zeg tegen jezelf: ‘Let’s pretend…’ (Laten we doen alsof… maar dat slaat in het Nederlands een beetje dood. Iemand een goede vertaling hiervoor zoals kinderen dat zeggen?)
Let’s pretend…’ dus. Meteen word ik blij en herken het kind in mij. Of liever, de twee kinderen, een jongen en een meisje.
Jaaaa, let’s pretend… en de wereld springt open. Alsof ik met een toverstaf in de ruimte heb gezwaaid. Opeens is alles mogelijk. Dat is de kinderwereld. De wereld van de magie, van het sprookje, dat begint met: ‘Er was eens…’ Dan begint een nieuwe realiteit, niet gebonden aan de ons bekende regels, normen, do’s and don’ts. Is ons volwassen leven haar magie verloren? Of vraagt het van ons slechts een simpel besluit: ‘let’s pretend…’ of ‘er was eens…’ Doe je mee?
Let’s pretend… Onmiddellijk komen mijn kleine innerlijke jongetje en meisje in mijn geestesoog. Altijd vrolijk, altijd licht en in voor avontuur. Het jongetje zegt: let’s pretend that we can talk straight to the super Me, the Me that knows all about me, everything and everyone. (Grappig, ik ga in het Engels schrijven. Sprak het jongetje Engels? Ik weet het niet meer. Volgens mij was het geen specifieke taal maar zond hij gewoon de boodschap uit.)
De oproep van het jongetje is nog niet gedaan of in mijn geestesoog ontstaat een soort brede baan, een licht wit-gele ‘snelweg’, van het jongetje en meisje naar een beeld van een grote, allesomvattende gedaante die alle antwoorden heeft. Het is een rustige, hele liefdevolle, vriendelijke energie. Zen, Het is MIJ. De Mij die alles weet en overziet. De Mij die niet oordeelt, levendig en in rust is. Geniet van wat is.
Nu het jongetje (grappig, het meisje is even uit beeld) weet dat er geluisterd wordt, komen de vragen. En gedurende een half uur volgen vraag en antwoord, heel natuurlijk, heel gemakkelijk. Na elk antwoord, wat ik opschrijf komt het jongetje met een vervolgvraag, om daarna weer te zeggen: ‘Let’s pretend…’ Die woorden zijn genoeg. Meteen volgt de magische snelweg naar Het is, Het weet, Ik Ben. Het jongetje vraagt, Het/Ik antwoord.
De antwoorden zijn niet nieuw en tegelijk af en toe wel diepgaander dan ik ze kende tot nu toe. Dat komt omdat ik ze nu toelaat, besef ik. Het jongetje heeft me overgehaald met z’n avontuurlijke, speelse houding en met het beeld van die brede snelweg naar alles. Naar vrijheid. Naar vertrouwen en weten.
Hij vraagt en vraagt, zoals kinderen door kunnen gaan met vragen. Omdat ze heel goed weten dat er een essentie is waar volwassenen zo goed omheen kunnen draaien. Omgekeerd laat Het/Ik heel duidelijk merken, hoezeer ik mijn antwoorden al weet door ze liefdevol te blijven herhalen. En ze niet mooier te maken of groter of een oplossing te laten zijn voor iets. Er hoeft niets te worden opgelost. Het enige dat er is, is: mag ik er van mezelf mee zijn en mee doen wat ik wil? Omdat dat goed voelt voor mij?
Hieronder heb ik het hele gesprek uitgeschreven. Voor de liefhebber. Veel leesplezier, en leuk als je een reactie achterlaat.
Voor nu: heb het goed. En als je het even niet meer weet: ‘Let’s pretend …’ Wat is er dan allemaal mogelijk? Wow, ik ben benieuwd naar jouw levende sprookjes. Wil je (daarover) met me in gesprek bij een kop koffie of thee? Boek je Losmaaksessie (gratis via skype / 10,- live) hier. Liefs van Nynke
Het gesprek…
V: Wat houdt me in ‘ik mag er niet zijn’? Wat wil ik met deze gewoonte?
A: Je wilt je eraan vasthouden.
V: Wat biedt die gewoonte mij dan?
A: Een ‘body of existance’
V: Waar heb ik een ‘body of existance’ voor nodig?
A: Hahaha, you don’t.
V: Waarom houd ik er dan aan vast?
A: Omdat je zo’n sterke wil hebt, zo’n sterke mind.
V: Hoe gebruik ik mijn sterke wil meer in lijn met jou, mijn hogere Zelf?
A: Je bent helemaal in lijn met Mij.
V: Waar dient dit gebruik van mijn sterke wil dan nu voor op deze manier?
A: Groei
V: Welke groei?
A: Groei van je bewustzijn.
V: Hoe groei ik hier dan door?
A: Je creëert veiligheid voor jezelf om te zijn.
V: Dus het remt mijn ontwikkeling niet?
A: Nee, it helps you embrace your power.
V: Wat kun je me vertellen over mijn power?
A: Er zit heel veel kracht in je. In de vorm van al je kennis. Je weet alles al. In die zin ben je heel erg groot. Je voelt je daar heel erg verantwoordelijk in/voor. Je wilt die kracht hanteren, in de hand hebben, besturen. Want je denkt dat dat je taak is: de wereld besturen. Dit ken je uit andere realiteiten waar je veel macht had en dus ook echt die verantwoordelijkheid. En nu gaat het erom die kennis toe te passen als mens, in alle vrijheid en ruimte. Om zo compassie te leren in al haar volheid door alles waar je als mens tegenaan loopt. Het vraagt juist niet meer het instrueren van anderen in wat ze moeten doen. Het geeft je de mogelijkheid te ervaren wat vrijheid is, zonder die verantwoordelijkheid en macht. Je bent niet degene waarop alles leunt en in die zin niet nodig. Dat is niet waarom je er bent. Dat was slechts een ervaring. Je ervaart nu dat je door dit los te laten, er iets van je overblijft dat vele malen krachtiger is.
V: Wat blijft er dan van mij over?
A: Aanwezigheid in/van Liefde en Licht. Dat is het.
V: Ik kom vaak terug bij ‘hoe kom ik in beweging, hoe zet ik de eerste stap’?
A: Dit komt omdat je dingen moet van jezelf. En dan gaat het over ‘goed’ en ‘fout’. Het gaat echter niet om ‘goed’ of ‘fout’. Je doet niks fout en kunt ook niets goed doen omdat goed niet een onderscheid is. Alles is goed. Omdat jij bent, per definitie Liefde en Licht. Net als iedereen. Je hoeft je daarin niet te bewijzen, alleen jouw expressievorm te vinden. Jouw expressievorm of: je fijnste vorm, die je het meest doet stromen. Dit is echt loslaten voor je omdat je herinnering aan macht en dragen van verantwoordelijkheid als bestaansrecht nog zo sterk voor je is. Maar dat is klaar. Je hoeft alleen maar Liefde en Licht te zijn. Alleen dat. Het is helemaal goed om macht en verantwoordelijkheid te ervaren, daarvoor te kiezen als ervaring. Dat is helemaal ok. En je kunt ook kiezen voor andere ervaringen nu omdat die in je bewustzijn zijn. Dus die zijn bewust tot je beschikking. Heerlijk toch?
V: Nu heb ik een vraag aan jou? Wat wil je eigenlijk? Waar gaat je energie echt van stromen?
A(Nynke): warmte, buitenlucht, Licht, Licht zijn aanwezig tussen mensen, energie zijn, helend, stromen, samen eten, muziek, samen zijn, reizen, helende ruimte faciliteren en dat dat als vanzelf gaat, mijn man, liefde, samen
Geef een antwoord