Een goede kennis van me klonk hopeloos, radeloos, depressief in haar app. Ik herkende wat ze zei: het maakte niet uit wat ze probeerde om in een positieve stroom te komen, in een stroom waarin ze zichzelf herkent en doet wat ze fijn vindt. Het lukt maar niet. Telkens opnieuw meldt ze zich aan voor een meditatie, een healing, een reading, een opstelling of ayahuasca-sessie. En telkens opnieuw hoort ze mensen vertellen over de kracht die ze heeft, hoe sterk haar licht is.
Als het leven je overkomt
Maar ze voelt het niet. Ze ervaart niets van die kracht. In plaats daarvan is haar dagelijkse leven een aaneenschakeling van zoeken naar wat goed voelt, wanhopige huilbuien tussen de alsmaar doorgaande wassen, stofzuig-sessies, boodschappen en eten koken door. Ze heeft drie kinderen en is gescheiden. Al sinds lange tijd ervaart ze dat het leven haar overkomt. Heeft ze hiervoor gekozen? En zo ja, waarom in godsnaam?
De trein gaat maar door. Ze voelt dat ze er niet af kan springen. Iets wat ze eigenlijk wel graag wil. Maar ja, de angst voor waar ze terecht komt, weerhoudt haar ook. Of is het haar gezonde verstand dat zegt: niet al je schepen achter je verbranden. Vind wat je zoekt in waar je nu bent. Je neemt jezelf immer overal mee naartoe?
Contact met je wijsheid
Ik nodig haar uit om samen te gaan zitten en te kijken wat er wil ontstaan. En dat is wat we doen. Wat er zal ontstaan, weet ik niet precies. Invoelen, daar woorden aan geven en de helende kracht via dit gesproken woord haar werk laten doen, is wat ik normaal gesproken doe met mijn klanten. Helende kracht brengt ontspanning. En ontspanning opent. Op het moment dat we ons openen, is er contact met ons innerlijk weten, onze wijsheid. Er ontstaat rust, helderheid en een gevoel van veiligheid: hèhè, weer aangehaakt bij het thuisfront.
Dit stuk is bekend. Maar er speelt door me heen dat het deze keer verder mag gaan. Ik heb haar immers al vaker hierover gesproken? En de weerstand tegen mijn woorden is best stevig. “Ja maar….” En dan volgt nieuwe bewijsvoering waarom het niet gaat werken voor haar. Ik herken het. Als er een lang lang lang opgebouwde angst in je zit, is je verdediging ook tot het uiterste gespitst: wat mag naar binnen? Niet veel, blijkt vaak in de praktijk. En zo is die stevige verdedigingslaag exact wat behalve donkerte, ook licht tegenhoudt. Dus klopt haar waarneming: niets helpt.
Ik besluit ‘gewoon’ maar te volgen wat er in me opkomt. Eerst praten we. Ik ervaar een mooie kracht bij mezelf, anders dan gewoonlijk wanneer ik met haar in gesprek ben. Meer rust ook. Vechten met haar verdediging is totaal nutteloos en ook niet nodig. Ik hoef haar niet te overtuigen. Ik hoef alleen maar woorden te geven aan de krachtige stroom van helderheid die ik ervaar. Het is best bijzonder omdat het ook voor mij niet iedere dag of ieder moment zo helder is. Het is alsof het in gesprek zijn met haar, mijn eigen voeding is. Ik praat tegen mezelf, lijkt het wel. Dus hoeft er niets, behalve dat wat licht voelt en vanzelfsprekend. Ik laat de woorden maar komen.
Luisteren, weten, thuiskomen
En grappig genoeg, waar ze meestal weerstand biedt en me met haar woorden het zwijgen oplegt, is ze nu stil. Ze luistert, intens. De momenten dat ze antwoordt, gaat ze naar binnen en huilt. Ze raakt haar pijn, angst en frustratie. Ik troost niet omdat ik weet dat dat niet is wat ze nodig heeft. Ik geef alle(en) ruimte aan haar huilen, haar boosheid, haar expressie. Het is goed. En na expressie volgt weer stilte. Rustiger, kalmer.
Waar ik over vertel is haar weten. En haar gewoonte daar geen contact meer mee te maken. Ik illustreer het door voorbeelden te noemen waar ze inderdaad handelde vanuit een dieper weten. Ze beaamt die momenten. Dan beseft ze dat er inderdaad ook momenten zijn waarop ze zich echt goed voelt. Waarop er lichtheid is in haar lijf en haar gedachten. Momenten waarin ze een flow beleeft. Ik nodig haar uit om zich dit te realiseren: ‘ook ik heb contact met mijzelf, ook ik heb een weten dat me leidt en de weg wijst’. We focussen op hoe ze iedere dag tijd en aandacht kan geven aan dit contact met zichzelf. Het is ‘huiswerk’. Het vraagt discipline. En het is onvermijdelijk. Wil ze ‘thuiskomen’, dan moet ze gaan erkennen dat ze een thuis in zich heeft en er contact mee kan maken. Want van buiten komt het niet, niet blijvend.
Het onaangestaste kind
Een stem in mij zegt nog wat dieper te willen gaan. Ik leg haar uit dat we door een gebed uit te spreken, kunnen vragen wijsheid te tappen uit haar Akasha kronieken. Ik ben hier zelf nog maar net mee begonnen en het voelt prettig, voedend en zuiver (bron: De Akasha Kronieken – Linda Howe). Ik beloof haar geen wonderen, geen reader die haar gaat zeggen wat ze moet doen of haar toekomst voorspelt, maar opnieuw: woorden met helende kracht vanuit een groot hart.
Ik ben niet heel beeldend ingesteld. Mijn helderheid gaat meestal via het weten en niet via wat ik zie of hoor. Al zou ik ook kunnen zeggen dat ik stemmen hoor maar voor mij zijn het ingevingen waar ik woorden aan geef. En toch kreeg ik een beeld. Ik zag een jonge versie van haar, heel jong. Het mooie was dat ze vol vreugde was, onaangetast door het leven dat ze heeft ervaren. Een wijs en speels kind, zorgeloos en tegelijk volledig aanwezig in de situatie. Een kind dat niet negeert of bagatelliseerd hoe heftig levenservaringen kunnen zijn. Een kind dat ook weet dat die ervaringen de voeding zijn van de zich alsmaar ontwikkelende ziel. Dit kind weet dat, glimlacht erom en nodigt uit de zwaarte van de levenslessen af te gaan ronden en weer te gaan leren en ontwikkelen vanuit vertrouwen, innerlijk weten en de bijbehorende lichtheid.
Dit resoneert. Vooral dat het kind zo duidelijk laat zien dat ze intact is, vol leven en klaar om naar een nieuwe bladzijde te gaan. Alle pogingen van zichzelf handhaven in de mallemolen van haar leven, rennend achter alles wat er gebeurt, mogen achterblijven op de al beschreven pagina’s. Het zijn allemaal donkere, zware lagen geworden waarmee ze het kind heeft toegedekt, begraven zo lijkt het. 
Maar het kind is niet dood, het leeft! Ze is niet boos, niet verdrietig. Ze vraagt geen excuus voor haar toedekking. Ze is vol begrip, inzicht en wijsheid, erkent alle voeding uit de geschreven pagina’s en beseft: het omslaan van de pagina is een keuze. En die keuze is te maken. Er staat niets in de weg.
Een nieuwe pagina
Wat mij bijblijft uit deze ontmoeting is hoe intact en vol leven wij zijn, onder alle lagen waarmee we ons hebben toegedekt. En hoe voedend die lagen zijn. Wanneer we alle voeding eruit hebben getrokken, is het tijd ze af te werpen. Dan hervinden we een levendig mens, vol inspiratie en wijsheid. Klaar om dat in daden om te zetten.
Ben jij zoekend naar je wijsheid, de rust van binnen om keuze te maken die goed voelen? Je bent heel welkom op een Losmaaksessie om te ervaren wat ik voor je kan betekenen. Meld je aan op https://www.soultouching.nu/gratis/losmaaksessie/
Wie weet ontmoeten we elkaar binnenkort. Lieve groet, Nynke
Geef een antwoord