De dood, wat een mysterieuze doorgang

Gisteren las ik op de socials een bericht over het overlijden van een wijze, mystieke man uit de VS. Ik volg hem al een tijdje op het internet en heb via GAIA een aantal van zijn leringen ontvangen. Hoewel ik hem nooit persoonlijk heb ontmoet, voelde ik een diepe connectie met hem, een band die onbewust stilletjes was gegroeid in mijn ziel. Het nieuws raakte me daarom enorm, alsof een vergeten snaar begon te trillen.

Knoop in mijn buik

Ondanks dat ik inmiddels vertrouwd ben geraakt met het fenomeen dood en met het sterven, voelde ik de hele dag een onbestemde knoop in mijn buik. Misschien was dat de gehechtheid aan zijn menselijke vorm: zijn wijze woorden, zijn subtiele handgebaren, de manier waarop hij over het leven in al haar vormen vertelde. Zijn filmpjes blijven natuurlijk als echo’s in de digitale ruimte hangen, maar het lijkt alsof hij daar nu niet meer zo in aanwezig is en daarmee de boodschap een beetje minder echt.

Gehechtheid

Gehechtheden zijn merkwaardige dingen. We realiseren ons pas hoe sterk ze zijn wanneer ze plotseling vervagen: wanneer iets of iemand wegvalt, onze dagelijkse routines worden doorbroken en het vertrouwde plaatsmaakt voor het onbekende.

Dus, om de bal in mijn buik tegemoet te komen, liet ik mezelf gisteren een stukje meereizen door die deur van de dood, alsof we samen gingen. Hoe heeft hij het ervaren, vroeg ik me af? Was hetgeen hij onderwees slechts theorie, of waren het herinneringen die hem op zijn sterfbed hielpen los te laten?

Deze mini-reis was helend. In het meevoelen aan ‘de andere kant’, vervaagde de grens tussen het mens-zijn en het onstoffelijke. Het diepgewortelde besef van onze continuïteit en het oneindige (bewust)zijn, was weer terug.

 

Afbeelding van Meir L via Pixabay

Wat is de dood echt?

Tja, de dood, wie is ze echt? Wat is haar rol in ons verhaal? Je zou haar kunnen zien als die mysterieuze doorgang naar ‘ze leefden nog oneindig lang en zielsgelukkig’, die slotzin die we zo goed uit sprookjes kennen. Alleen jammer dat we hebben afgeleerd in sprookjes te geloven. Liefs, Nynke