Ze kwam stipt op tijd. Dat doet ze tegenwoordig. Vroeger was dat anders. Toen was ze echt nog ‘all over the place’, in haar denken en dus ook in haar doen. Best irritant voor iemand als ik, die het liefst de diepte in gaat met mensen, in m’n werk maar ook met vrienden, zoals deze vriendin. Ze is Engelse, enorm creatief en kleurrijk en ja, vaak zit daarin ook die andere kant: versnippering, snel afgeleid zijn, weinig focus.
Maar ze heeft haar leven ‘gebeterd’, althans voor mij en komt nu op tijd. Alsof ze daarmee wil zeggen: “hé, ik waardeer het bij jou zijn echt. Ik waardeer dat je voor me kookt en ik eer onze afspraak.” Niet dat ik zelf altijd op de minuut ben. Te laat zijn kan ik ook. En daarin zit de angel voor mij ook niet. Het gaat me meer om de energie eráchter. Wanneer ik voel dat iemand te laat komt omdat ‘ie eigenlijk ‘elders’ is, voelt dat als afstand. Dan kun je maar beter fysiek ook in dat elders zijn, denk ik dan. Dan klopt dat beter.
Ze vraagt hoe het met me gaat, geeft ruimte voor mijn verhaal. Heel fijn. Ook dat was vroeger heel anders: ik kon eindeloos naar haar luisteren zonder zelf beluisterd te worden. Maar die ruimte is er nu wel. En, zoals het werkt wanneer je op elkaar afgestemd raakt in het gesprek, switchen we op een gegeven moment van mij naar haar, heel natuurlijk. Zij is ‘aan de beurt’. Onuitgesproken klopt het.
Ze vertelt en vertelt. Eigenlijk niet veel nieuws onder de zon maar, zoals we dat allemaal wel kennen, herhalen processen in je leven zich meestal, om er op een dieper niveau weer wijzer van te worden. Tot je klaar bent met zo’n thema. Best een rijk iets dus, die herhaling. Voor mij, als relatieve buitenstaander, merk ik alleen dat ik de verdieping niet vóel in wat ze vertelt, dat ze ergens overheen blijft ‘hooveren’. Ik word wat zwaarder in mijn energie.
Terwijl ik me dat realiseer probeer ik bewust geen werkhouding aan te nemen en er maar gewoon te zijn. Onbewust probeer ik toch dichterbij haar te komen door intenser te luisteren. Af en toe geef ik aan wat me opvalt. Wat ik aanvoel of juist niet. Stiekem hopend dat het gesprek alsnog aan diepgang gaat winnen en we samen in die flow terechtkomen.
Zelf ben ik een beetje afgeleid door het idee dat ik de gastvrouw ben die avond en dus van alles ‘moet’ doen. Dat houdt me bezig. Het lijkt bovendien alsof ze me, steeds als we wel wat dieper dreigen te gaan, een beetje op afstand zet. Alsof ze wil aangeven: nee, ik was dit varkentje wel zelf. Daarin hoef jij niets te doen. Dus we komen niet echt op een andere gesprekslaag terecht, de laag waar ik de ziel ervaar.
Ik geef het maar op en gooi het over een andere boeg. Ons gesprek belandt steeds meer aan de oppervlakte: over wat de opties zijn voor werk, wanneer de grenzen weer zullen opengaan en we kunnen reizen, over vrienden van haar die ik ook ken en hoe het met ze gaat én over de gebruikelijk irritaties met haar lief.
Zo keutelt de avond voort. Inmiddels is het hoofdgerecht op en staat de vieze vaat weer in de keuken. Dat maakt mijn rol als gastvrouw gevoelsmatig weer lichter. Nog even lekker thee zetten, de door haar meegebrachte chocola erbij en… simpel genieten van dat lekkers, zonder nog iets te hoeven. Ik twijfel nog even of ik zal opperen om een kaartje te trekken uit een van mijn prachtige decks vol oeroude wijsheden. Het levert altijd wel iets op om samen onze intuïtie aan te spreken en samen te lezen wat mogelijke antwoorden kunnen zijn op prangende vragen. Ik opper het niet.
Het loopt tegen half elf en het gesprek valt af en toe stil. Alsof het wil zeggen: tijd om af te ronden. De flow die je wilt, gaat niet meer komen. Even voelt dit pijnlijk: alsof ik geen goede gastvrouw ben geweest omdat dat mij niet is gelukt. Heel eventjes wil ik moeite gaan doen om de flow coûte que coûte te creëren, desnoods te doen alsof die er is. Ik doe het niet.
In plaats daarvan word ik stil. Niet zenuwachtig of ongemakkelijk stil. Maar het wordt stil in mij. Ik merk dat ik mezelf eindelijk toesta om helemaal in mijn zielsenergie te zakken en (er) gewoon te zijn. Dit betekent op dat moment: sprakeloos, woordeloos, doelloos. Heerlijk is het. We kijken elkaar aan, over de tafel heen.
Het is een intiem moment, wat het spannend maakt. Een spanning die je kunt voelen bij zo’n date met iemand wanneer het moment van dag zeggen is aangebroken en de hamvraag bijna tastbaar in de lucht hangt: gaan we zoenen of niet? Maar juist die intimiteit ervaar ik als zo wezenlijk in de flow van het contact met je ziel, zo prachtig, zo helend. Wij hebben aan intimiteit veel romantische gebeurtenissen gehangen, als jassen aan een kapstok. Dat kan het spannend maken. Romantische contacten zijn immers vaak afhankelijke contacten, waarbij de angst voor de afwijzing altijd aanwezig is. Je ziel heeft daar geen last van. Intimiteit is gewoon een gegeven voor je ziel.
Mijn vriendin is ook stil. Ze schuifelt nog wat heen en weer, een beetje ongemakkelijk met wat er is ontstaan, en geeft zich er dan ook aan over. Ze landt als het ware ‘in haar midden’. Zo mooi. Dit moment is goud. We zijn. En alles is. Na misschien een minuut of anderhalf, wat er wel tien lijken, staan we op en is de avond voorbij. De volgende dag schrijft ze: “wow, dat was een heel ander contact dan ik ken. Ik voelde het overal. Nu begrijp ik waar dit over gaat. Zo diep. Zo mooi.” Dankbaar.
Liefs van Nynke
PS: Mijn werk is het via jouw vraag, samen zielscontact maken en daarin jouw antwoorden als vanzelf naar boven laten komen. Er is een deel van je ziel dat altijd heel is, helder, verstild en in balans. Dat deel wéét ieder antwoord wat je op enig moment zoekt. Vanuit je ‘normale’ denken, kom je er niet. In contact met je ziel wel. Wees welkom voor een gratis kennismakingsgesprek. Je kunt je aanmelden op https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/
Geef een antwoord