De weg naar innerlijke bevrijding voelt soms als een doolhof zonder uitgang. Alsof je ronddwaalt in een donker bos, zonder richting of lichtpunt. In die momenten lijkt het onmogelijk om vooruit te komen, laat staan om vertrouwen te houden dat alles goedkomt. Of sterker nog: dat alles al goed ís.
Dat gevoel van veiligheid
Dus hoe blijf je hoopvol wanneer je je gevangen voelt? Het vraagt om een gevoel van veiligheid. Maar, wie kan die veiligheid bieden? Ware veiligheid ontstaat van binnenuit, we weten het, ergens. Het is de innerlijke bedding die ons in staat stelt om externe hulp te ontvangen en te vertrouwen.
Waar begin je?
Maar waar begin je? Creëer je eerst innerlijke veiligheid om een volgende stap te kunnen zetten, of ontstaat die veiligheid juist dóór die stap te nemen? Eerst geloven en dan zien, of eerst zien en dan geloven?
Zodra dilemma’s zich voordoen, probeer dan de optie van ‘niet kiezen’. Wanneer we beide mogelijkheden omarmen, ontstaat er ruimte. Je kunt het dan immers nooit fout doen?
De kip en het ei
Dan kan elke stap, hoe klein ook, een geboorte zijn, een teken van leven, een bewijs dat je groeit. Elke stap die je zet is dan het proces waarin licht voortkomt vanuit donker, een doorgaande dans van de schaduw met haar partner.
In de diepste duisternis, tijdens de langste nachten van de ziel, kan ritme je gids zijn. Of het nu je ademhaling is, het slaan van een drum, het tekenen van een mandala, of het wiegen van je lichaam; ritme brengt je terug naar jezelf. Ritme is geboorte. En geboorte is ritmisch. De kip… en het ei.
Afbeelding van Alexa via Pixabay
Elke beweging telt
Dus weet dat elke beweging telt. Elke stap is groei en vroeger of later (maar nooit te laat) kiemen zaadjes weer boven de donkere aarde, om het licht te vangen.
Liefs, Nynke
Geef een reactie