Al die berichtgeving over Europa en de Euro. Als het me teveel wordt, zo’n onderwerp en alle verschillende meningen erover (die vaak worden gebracht als de enige echte waarheid, suf dat anderen die niet zien…) dan ga ik, als zelfbescherming of zoiets, uitzoomen. Zo noem ik dat. Dan ga ik als het ware een hogere positie innemen. En zo, vanuit de hoogte bekeken, zijn dingen anders: ik maak minder deel uit van het gedoe in de wereld, inclusief mijn eigen gedoe, en bovendien zie en hoor ik dingen die ik anders niet zie en hoor.
Die twee zouden heel goed met elkaar te maken kunnen hebben bedenk ik me nu, want hoe minder ik me bezighoud met gedoe en mijn rol daarin, hoe meer ik kan ontspannen in de waan dat het niet over mij gaat en ik er dus ook geen last van heb. En wanneer ik ontspan, zie en hoor ik dingen anders en andere dingen. Heel verhelderend, dat uitzoomen, een aanrader!
Maar goed, ik zoom dus uit en opeens zag ik een soort madurodam-wereld, of liever madurodam-Europa, waar alle Euro-landen bezig zijn met een soort van oefening. Ze hebben een opdracht gekregen (ik weet niet precies van wie overigens) en zijn, daarmee aan de gang gegaan. De opdracht is: teambuilding. Dat ze een team zijn, staat niet ter discussie. Dat IS gewoon. Ze zijn tot elkaar veroordeeld. Dat ervaart iedereen eigenlijk ook zo, al weet niemand exact wie dat nou verordonneert.
Dat beseffende, zijn de landen-vertegenwoordigers met elkaar het spreekwoordelijke wiel aan het uitvinden: hoe om te gaan met elkaar, hoe regels te stellen en welke dan, hoe samen te werken, hoe te straffen, hoe te belonen… Niemand heeft het antwoord en iedereen heeft een mening. De Euromunt zou mooi het symbool voor het wiel kunnen zijn.
Ze moeten het samen gaan doen, de Eurolanden en in de oefening in eerste instantie hun leiders. Net als de deelnemers aan Big Brother of Expeditie Robinson. Met dit grote verschil dat daar dan telkens iemand kon worden weggestemd waar men genoeg van had. En dat lijkt hier niet echt te kunnen. Hét grote verschil tussen een verzonnen spel en een oefening in het echt. En is géén oplossing. Ze zijn met elkaar ‘in process’ en in een proces… van verbinding. En niemand bepaalt alléén. Ze kunnen niet om elkaar heen.
Dit is denk ik ‘in het klein’ wat de hele wereld in het groot aan het doen is. Er is geen oplossing, geen wegstem-mogelijkheid met vervolgens een bootje dat ons komt bevrijden van de ‘losers’. Nee, ‘we’re in this together’, zoals in het, vind ik, prachtige nummer van Simply Red. We vinden iedere dag weer het wiel samen uit. Een wiel, stokoud, geen begin, geen einde, alleen de ronde verbinding van de cirkel en de spaken daarbinnen. Geen achterhaalde uitvinding, want, al gedaan. Nee, een zich telkens opnieuw ontvouwend proces in allerlei vormen.
En dan ben ik weer geland. Oh ja, dit gaat ook over mij! Wat is mijn verbindende rol ook weer? Welke bijdrage lever ik aan de teambuilding? (dat staat dan weer op mijn site)
Geef een antwoord