Via Jasper van Impelen, die met zijn project ‘Story of Cool’ onder andere korte filmpjes maakt over mensen die hier een bijdrage aan leveren, kwam ik op het door hem gemaakte filmpje over Olga Plokhooij. Het is alweer twee jaar geleden opgenomen maar volgens mij nog net zo actueel. Ik ken Olga heel zijdelings, van een ontmoeting ooit in het Naamlooz netwerk. Ik besloot te kijken.
Al in de eerste paar zinnen werd ik geraakt door het volgende:
“Ik vind het heel leuk om te kijken naar waarom mensen, die eigenlijk allemaal wel nieuwsgierig naar elkaar zijn, toch ook heel bang voor elkaar kunnen zijn.”
En wanneer ik word geraakt, wil ik er graag iets over schrijven. Bij deze…
Olga vertelt verder: “Door heel veel te verhuizen en heel vaak overnieuw te beginnen in sociale groepen, ben ik me gaan realiseren dat je er niet persé bijhoort. Omdat je niet persé elkaar accepteert zoals je bent; omdat we mechanismen hebben waarmee we elkaar erbuiten willen houden. En ik vind dat eigenlijk heel raar want als je 1-op-1 verder kennis maakt, elkaar echt leert kennen en die nieuwsgierigheid naar buiten kan komen, je dan werkelijk contact kan maken. Als je in groepen functioneert, lukt dat vaak helemaal niet.”
Het lijkt iets voor onzekere mensen als ik het zo hoor of nu lees, maar alle mensen die ik ken, vrienden, kennissen of mensen die ooit een keer voor een gesprek bij me zijn geweest én ikzelf niet te vergeten, zie ik hiermee stoeien: Waar hoor ik bij, waar wil ik bijhoren? Hoe ‘moet’ ik me dan gedragen? Wat zijn de codes? Wat wordt geaccepteerd en wat niet? Wat vind ik van jou en wat vind jij van mij?
Coaching lijkt vaak te gaan over het vinden van het juiste pad (inclusief de juiste baan), het omgaan met jezelf of de ander, met de tijd of jouw (schaarse) tijd… Er worden talloze onderwerpen aan gehangen. Volgens mij gaat het in wezen altijd maar over één vraag: “Mag ik er zijn?” En daarbij natuurlijk: “Wie ben ik?”
Ik mag er zijn, wanneer ik mezelf accepteer. Volgens mij geldt in het algemeen:
Je accepteert jezelf zoals je BENT als je accepteert wat je van jezelf KENT.
Daar heb je een ander niet voor nodig. Het gaat om het kennen van je verlangens, je angsten, je mogelijkheden, je emoties, … alles. Bij elk aspect van jezelf dat je in de ogen kijkt, accepteer je jezelf een stukje meer. En, wat er van jezelf mag zijn, mag er van een ander ‘opeens’ ook zijn. Zo binnen, zo buiten.
Er helemaal mogen zijn (van jezelf!), geeft een gelukservaring. Het is de ervaring dat het leven moeiteloos lijkt. Dat dingen vanzelfsprekend gaan en angsten niet meer echt belemmeren maar juist stimulerend werken en tot bijzondere prestaties leiden. Het nodigt uit tot verbinding met anderen, zonder er concreet en acuut iets voor terug te willen.
En juist dat wat vooraf gaat aan die belangeloze verbinding, dat leren kennen, erkennen en omarmen van onszelf, juist dat gaat bij uitstek vaak via de weg van het je afscheiden, jezelf onderscheiden om je eigen beeld helder te krijgen ten opzichte van je omgeving. Een weg zoals die van een kind dat zich losmaakt uit de buik van de moeder, van een puber die zich een weg baant naar volwassenheid, van een ondernemer die zich een markdeel toe-eigent via concurrentie. Emancipatie op weg naar integratie. Vaak niet een makkelijke weg maar eentje die je laat ervaren: poeh, moe maar voldaan, I did it! Gelukkig. En nou maar hopen dat we DE eenheid nooit bereiken…
Geef een antwoord