Dit is niet direct een verwijzing naar de Engelse uitdrukking ‘headfirst’, die ‘voorover’ maar ook: ‘halsoverkop’, ‘ondoordacht snel’ en ‘impulsief’ betekent.
Eigenlijk bedoel ik hier meer juist het omgekeerde van impulsief. Het is namelijk een verwijzing naar de manier waarop de meeste kinderen ter wereld komen. De meeste, maar ik niet! Diep geschrokken door mijn eerste ervaringen in dat lijfje in de baarmoeder, lag mijn hoofdje juist níet vooraan en is het een hele klus geworden om me levend uit mijn moeders buik te krijgen.
Ik wil deze titel dus graag gebruiken omdat het thema waar het voor mij naar verwijst, me raakt. Het staat centraal in mijn leven en… misschien ook wel ergens in dat van jou.
Duik je erin of tast je af?
Stel je eens een situatie voor die je een beetje spannend vindt. Al is het in eerste instantie zoiets simpels als: je eerste duik in de nog ijskoude zee op een warme voorjaarsdag. Het fijne van een ondiepe zee die op het strand landt, kan zijn dat je er meestal juist niet voorover in kunt duiken. Je hebt dus alle ruimte om eerst met je voeten en je handen te voelen, te tasten of je zult gaan of niet. Voetje voor voetje wen je aan de temperatuur en het idee je helemaal onder te dompelen. Maar ook in een zwembad, gaan veel mensen niet headfirst, meteen vooroverduikend, het water in maar voelen ze even van tevoren of nemen eerst een douche om te wennen aan het nat.
Een ander voorbeeld, wat abstracter, is een nieuwe relatie. Natuurlijk zijn er zat voorbeelden waar mensen headfirst een relatie induiken. (Al strandt zo’n relatie ook vaak weer na niet al te lange tijd omdat de match toch tegen blijkt te vallen.) Maar de meeste mensen tasten eerst af. Ze willen meer leren kennen van iemand voor ze zich helemaal geven en doen dat stap voor stap of meer schuifelend, voetje voor voetje.
Headfirst verwijst naar het ergens induiken zonder je hoofd eerst van alles te laten verwerken van wat de andere sensoren in je lijf je voor signalen geven. Je gáát gewoon, stoer bijna, of misschien ook wel roekeloos. Geen reflectie, geen second thoughts, gáán en je ziet wel wat ervan komt.
De manier van het ongeboren kind
De manier waarop de meeste kinderen worden geboren, is ook met het hoofdje eerst, maar de houding is anders. Waar voorover duikend betekent dat je als het ware recht op je ‘doel’ afgaat, doet die kleine, nog zo kwetsbare baby, iets heel anders: het gaat wel met het hoofdje eerst, maar áchterover. Dúbbel zo spannend, zou je kunnen zeggen. Want je kunt noch recht vooruit kijken naar waar je naartoe gaat nóch kun je met je voeten of handen aftasten, bijsturen of aan de rem trekken. Je hebt dus te vertrouwen dat je ergens terechtkomt waar je wordt opgevangen. Liefst nog liefdevol ook.
En maar al te vaak gebeurt dat niet, weten we. Maar al te vaak komt een pasgeboren baby terecht in een situatie vol stress, angst en kwetsbaarheid. Denk maar aan alle oorlogssituaties waar kinderen worden geboren, ongewenste zwangerschappen of gezinnen in lastige omstandigheden (armoede, scheiding, alcohol- of ander misbruik). Toch laten ‘nieuwe’ kindjes zich meestal in die houding van vertrouwen en overgave zakken in hun nieuwe omgeving, hun nieuwe woonplek.
Niet mijn manier
Maar ik niet. No way dat ik er vertrouwen in had. Mijn voeten stevig naar beneden geplant, alsof ik heel duidelijk mijn verzet wilde tonen, en mijn hoofd in de richting van ‘terug de kosmos in’, was ik helemaal niet van plan te kómen, maar te gaan.
Openheid en vertrouwen
Het is iets prachtigs dat ‘nieuwe’ kinderen van nature zo vol zijn van vertrouwen dat ze zich met hun hoofdje voorop, áchterover, durven te laten zakken in een compleet nieuwe setting. Dat vraagt een enorme openheid en inderdaad een wereld aan vertrouwen. Dit zijn allebei aspecten die enorm uitdagend zijn, ook in onze ‘moderne’ wereld. Zo uitdagend, dat we ze eigenlijk al snel verliezen als opgroeiende kinderen op onze aardse reis. Hoe ouder we worden, hoe meer we dat basisvertrouwen loslaten door alle, vaak pijnlijke, ervaringen die we opdoen. En dus sluiten we onszelf meer en meer.
Zo leren we onszelf, bij alle nieuwe ervaringen op onze aardse reis, steeds meer aan om óf voorzichtig af te tasten en onszelf voor te bereiden op eventueel gevaar óf headfirst maar gewoon ergens in te duiken en op die manier onze angsten hanteren. Maar, dat mooie oervertrouwen en die volledige overgave blijven wel ergens in ons aanwezig als onze natuurlijke staat van zijn. Ze blijven ons roepen. En, als we ook maar een beetje bewust zijn van onszelf (of zelfs ook geheel onbewust), ‘horen’ we ze ook. Op dat moment her-inneren we ons hoe fijn het is om zo open en vrij ergens in te gaan.
Hervinden van je oervertrouwen
Vanuit die herinnering blijven we net zolang, stap voor stap, voetje voor voetje proberen, tot we het ankerpunt weer in onszelf ervaren. Dat ankerpunt in het gebied van de navel, waardoor we vóór onze geboorte zo verbonden waren met de ons aangewezen bron van voedsel en veiligheid: onze moeder.
En we nemen een besluit: een besluit om ons, in ons leven als volwassen mens, opnieuw achterover te laten zakken. Omdat we op dat moment (weer) weten dat wat er ook gebeurt, we gezekerd zijn. Niet meer met de fysieke navelstreng maar met dat energetische ‘lijntje’ van onze thuisbasis: de bron, de eenheid, het ‘alles wat is’, ons bewuste Zijn.
Kinderen die op het moment van hun geboorte ‘feet first’ liggen, zoals ik, hebben hun basisvertrouwen eigenlijk al voor de geboorte heel diep weggestopt. Soms (en ik denk tegenwoordig steeds vaker) krijgen ze voldoende tijd en ruimte om uit eigen beweging of met wat hulp óm te draaien en alsnog te ‘besluiten’ zich achterover, met hun hoofdje voorop, uit de baarmoeder te laten zakken. Maar in veel gevallen zal dat te risicovol zijn, omdat het kindje dreigt te overlijden, zoals in mijn geval, toen mijn adem al was gestokt.
Een moment van pauze als handreiking aan jezelf
Hoe dan ook, het is nooit te laat om je basisvertrouwen te hervinden en nieuwe ervaringen de oude te laten overschrijven. Je kunt jezelf, in al die situaties waar je angst, twijfel of te grote onzekerheid ervaart, een fijne en veilige geboorte toestaan, metaforisch dan. Met andere woorden: je kunt jezelf in al dat soort (niet levensbedreigende) situaties even de tijd geven om na te gaan: mag ik van mezelf eerst even aftasten en afstemmen wat ik eigenlijk wil en waar ik nu klaar voor ben? Zo’n moment hoeft niet perse lang te duren. Het gaat meer om de handreiking die je naar jezelf doet: dat het ok is om in te checken waar je zit en wat je nodig hebt om je veilig en zelfverzekerd te voelen.
Een moment van pauze, totdat je weer vanuit je midden, je ankerpunt, het oervertrouwen hebt hervonden. Dan kun je je vol overgave in het nieuwe laten zakken, zonder jezelf te overschreeuwen waardoor je halsoverkop ergens induikt. Ook hoef je jezelf dan niet op de handrem te zetten en dingen te ontzeggen.
Liefs van Nynke
PS: Ervaar je een behoefte om de afstemming in en met jezelf te ervaren en te voelen hoe je je ankerpunt weer herkent? Je bent heel welkom voor een gratis kennismaking om daar in te gaan. Het geeft je helderheid en dat gevoel van: oh ja, dit is thuis. Je kunt je aanmelden op https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/
Geef een antwoord