Een wijs iemand zei ooit tegen mij ‘Jij bent groot in het kleine’. Een bijzondere uitspraak die me raakte en nog steeds in me rondzoemt. Willen de meeste mensen niet op een bepaalde manier groot zijn, of groots? Willen we niet, vaak als kind al, een één of andere held zijn en daarin gezien en erkend worden? Hoezeer mensen ook eenvoudig zijn, gewoontjes en een simpel leven leiden, ik vermoed toch dat er sluimerend in ieder mens een vonkje grootsheid brandt. Gewoon omdat we in essentie groots zijn: een toegangsdeur naar het Ene of het Al.
Teleurstelling
Nog dagelijks kauw ik op bovenstaande uitspraak en ik herinner me heel goed het piepkleine moment van teleurstelling dat na ‘jij bent groot in…’, de uitspraak ‘het kleine’ kwam. Alsof een ballon in me leegliep. Jee, ben ik eindelijk ergens groot in en dan is dat klein. Zoiets was het, dat in een flits aan me voorbij trok. En dus ben ik de woorden blijven uitpluizen, ze blijven ronddraaien in mezelf, zodat hun essentie steeds meer kon landen. Ik vermoed eigenlijk dat dat de rest van dit leven blijft doorgaan.
De ‘rechter’ in mij, ging natuurlijk meteen door op dat kleine door de zin om te draaien: ohh, dus ik ben in het grote ook nog ’s alleen maar klein. Dan blijf ik in deze wereld vast een grijze muis, een muurbloem, onzichtbaar en van weinig betekenis.
Maar verder afpellend viel me in dat ik kennelijk echt op mijn plek ben waar ik tot de essentie mag komen, waar ik die naald in de hooiberg kan vinden of verfijnd de ‘soul’ mag ‘touchen’. En… exact dát werk heeft mij gevonden.
Onlosmakelijk verbonden
Dieper afdalend in deze bron van wijsheid, werd me natuurlijk helder dat het grote en het kleine onlosmakelijk verbonden zijn. Het grote wordt nooit bereikt zonder ieder klein deeltje ervan te kennen. En het kleine aanraken, betekent onherroepelijk door de deur van het grote gaan.
Waar je grootsheid ziet uitspelen in de wereld, of het nou voetbalhelden, kunstenaars, wetenschappers of mensenredders zijn, het zijn altijd alleen de sterke schouders die de roem kunnen dragen. Niet het vele geld, de medailles of het aanzien is wat iemands grootsheid overeind houdt. Dat is altijd tijdelijk en vaak heel vluchtig. Het is iemands inborst, iemands integriteit, iemands contact met de eigen kleinheid als de drup in de oceaan, die stormen kunnen doorstaan.
Afbeelding van nirolfix via Pixabay
De kern in de stilte
Wat je missie ook is in dit leven, hoe zichtbaar je ook zult zijn, we hebben allemaal door dat piepkleine oog van de naald te gaan om onze ware grootsheid te ervaren. We hebben onszelf af te pellen tot die kern overblijft, in de stilte en zonder applaus. Dat is waar het grote en het kleine elkaar vinden. Liefs, Nynke (https://soultouching.nu)
Geef een reactie