Dit weekend bezocht ik de tentoonstelling Erotique Rodin in het Singer Museum in Laren. Ik ben weg van Rodin, meteen al toen ik zijn werk voor de eerste keer zag in het Musée Rodin in Parijs in ’89. De tentoonstelling, vooral gewijd aan zijn tekeningen en acquarellen boeide me minder; het zijn zijn beelden die me grijpen.
Even los van het onderwerp ‘Erotique’ van deze tentoonstelling, waar ‘de kus’ een van de belangrijkste beelden is, doet Rodin iets heel bijzonders in zijn werk. Maar wat? Dat vroeg ik mij af terwijl ik lang naar de beelden stond te kijken. Het is natuurlijk razend knap om mensenfiguren uit marmer, steen of hout te halen. Maar Rodin doet meer. Dat werd me weer duidelijk in Laren.
In de toonzaal naast de Rodin-expositie stond een ander kussend paar, verbeeld. De naam van de kunstenaar ben ik vergeten. Niet toevallig: het beeld was een beeld, niet meer dan dat. En niet te vergelijken met die prachtige kus van Rodin.
Want of ik dit nou op de foto of in het echt zie, de mensen lijken te leven. Ongelooflijk. Ze hebben geen kleur op de wangen, nergens beweegt iets en toch: ik voel de aanraking van die twee als het ware zelf en ervaar de spanning in mijn lijf. Net als bij mijn eerste kus met destijds mijn nieuwe lief, of mijn allereerste kus überhaupt… Zo spannend. Ben ik niet te gretig, te afstandelijk? Vind hij me echt wel leuk? Wat durf ik en wat durf ik niet? Volledig in het nu, helemaal ‘wakker’, mijn zintuigen ‘draaiend op volle toeren’.
Wat Rodins beelden me laten zien is de kracht van de mens ver voorbij woorden. Het gaat niet om uiterlijk of fysieke kracht. Er is geen sprake van platte naaktheid. (Al had de mens Rodin een meer dan gemiddelde interesse voor naakte vrouwen… Maar goed, zo heeft ieder zijn eigen-aardigheden.) En waar ik bij een innig kussend paar op straat zou wegkijken, uit gêne, blijf ik hier geboeid naar staren.
*Volgens wiki: “Charisma is een sterke persoonlijke aantrekkingskracht die iemand uitoefent op andere mensen, die wordt ervaren als een bepaalde uitstraling.”
En natuurlijk is charisma, net als authenticiteit, uiteindelijk niet exclusief voor enkelen. Het is verbonden met het mens-zijn, dus in principe van iedereen. Maar laat je het zien? Dat is de vraag. Durf je onweerstaanbaar te stralen en kom je zo tot leven, zoals Rodins beelden? En wat is daar dan voor nodig?
‘Vervelend’ genoeg, merk ik bij mezelf, is de magie van mijn uitstraling er juist wanneer ik er het minst op bedacht ben. No control! Niet SMART te maken. Het is achteraf, dat mensen het teruggeven. Ze werden geraakt en dat leek ons in het gesprek gewoon te overkomen. Dus wanneer ik dit heel hard ga proberen, als werk, dan werkt het niet.
Wat wel werkt is dat ik contact maak met mij! Niet door me te richten op mijn omgeving, een prestatie, een goed coachgesprek, maar door naar binnen te gaan. Ik gebruik mijn gedachten, mijn emoties, de herinneringen aan mijn magische momenten. Magische momenten kent iedereen: de geboorte van een kind, een spontane ontmoeting op straat, een goed gesprek, de hereniging met een hartsvriend(in), een lied, een film, een boek… Een moment van beroering dat ik hanteer als brug om bij mijn hart te komen dat dan open gaat. Alles in mij staat op zo’n moment op scherp. Ik voel me warm en koud tegelijk. Mijn hart klopt voelbaar in mijn borst. Ik voel mijn kracht en tegelijk ben ik heel voorzichtig, om de magie niet te verbreken. Hier kan ik bij, heb ik ervaren. Ik noem het zielscontact, helend voor mij en daarmee voor de ander.
Die staat van zijn, ervaar ik in de beelden van Rodin. Hij had de gave om, in wezenlijk contact met zichzelf, zijn beelden leven in te blazen. Leven, als in de momenten waarop we helemaal aanwezig zijn, in flow en tegelijk weten dat het er niet om gaat hier afhankelijk van te zijn. Het is niet belangrijk om onze magie te controleren maar te beseffen dat we elk moment dat we dat willen, ons hart kunnen openen en, compleet open, aan kunnen sluiten op de ander. Dat gaat dan vanzelf. Ons hart weet hoe dat moet.
Geef een antwoord