Het is helemaal in: jezelf zijn. Zo bekeek ik dit weekend het filmpje van Lori Deschene de ‘Wonderlustpresentation’ op http://tinybuddha.com/8-reasons-to-buy-the-tiny-buddha-book/. Ze is de initiator van Tiny Buddha: Simple Wisdom for Life’s Hard Questions, een site, een boek en andere sociale media-uitingen daaraan gekoppeld.
Lori vertelt haar verhaal over alle rollen die ze speelde en nog steeds wel speelt. Over iedereen die ze graag wilde zijn, maar in feite niet was. Over persoonlijkheden die ze dacht te moeten aannemen maar niet kon waarmaken. En hoe dat haar niet verder bracht. Ze geeft drie ‘waarheden’ om met je echte zelf contact te maken:
– The only way we can connect with people is to be willing to remove distance.
– This moment is worthy. Wherever you are, this is life!
– Connection starts with attention.
Ja, beaamt ze, iedereen heeft verschillende rollen. En daar is niets mis mee. Als je je leven maar niet laat overnemen door die rollen. Dus: blijf jezelf en leef JOU uit in rollen die passen in het moment. Dat klinkt als een handzame tip maar goed, dan is het nog steeds belangrijk dat je weet wie JIJ dan bent, de ‘authentieke’ jij, welteverstaan.
Hoe maak je onderscheid tussen die authentieke jij en al die andere ‘jij’s’, je rollen? Wanneer weet je of je goed zit? Lori helpt je op weg: creëer geen afstand tussen jou en anderen of tussen jou en wat je doet: wees in het moment en heb werkelijk aandacht voor wat je doet en voor de persoon met wie je bent.
Ok, nu de toepassing. Laat ik beginnen met ‘creëer geen afstand’. Nou is werkelijk contact maken ongeveer de enige ‘tool’ die ik hanteer in mijn werk. Dus Lori’s aanbeveling lijkt me niet heel lastig om toe te passen. Integendeel, zelfs in de rollen, die ook ik klaarblijkelijk speel, ervaar ik geen afstand, noch ervaar ik minder ‘echt’ te zijn. Vanuit mijn rol als coach (ook dat schijnt een rol te zijn) heb ik ook niet minder aandacht voor mijn klant, of ik moet me heel sterk vergissen. Of is die authentieke Nynke gewoon een heel veelzijdig type, multi-rol-able?
Maar dan: ‘in het moment’ zijn, want ieder moment is het leven zelf. Het lijkt me een onmogelijke opdracht. Zodra ik besluit dit te doen, heb ik alweer een sloot gegraven tussen mij en het moment. Want het besluit nemen, suggereert immers dat ik niet in het moment ben. En iedere keer wanneer ik dit advies ontmoet, en tegenwoordig kan ik er niet meer omheen; ik zie het overal, word ik er weer pijnlijk aan herinnerd dat mijn leven een aaneenschakeling van momenten is waar ik (er) niet ben. Maar waar ben ik dan?
Net als met alle rollen die ik speel, waarvan ik vermoed dat ik dat helemaal authentiek en zelf ben, heb ik ook het idee dat ik in alle momenten dat ik niet ‘in het moment’ ben, volop aanwezig ben.
En dan opeens, zomaar, zijn er de wondertjes. Op willekeurige momenten. Zonder dat ik er bij nadenk, bij heb stilgestaan, zonder dat ik iets besloten heb te doen. Opeens, leer ik terugkijkend, ervoer ik noch gedachte, noch gevoel, noch rol, noch moment, noch tip, noch opdracht, noch niets …
Pas achteraf weet ik dat ik weer zo’n wondertje heb meegemaakt. Zo’n wondertje van in het moment Nynke zijn, zonder dat het moment of ikzelf een rol speelde.
Ja, dat is leven. Zoals een van mijn grote helden Huub van der Lubbe van de popgroep De Dijk zo mooi beschreef: “Hoe graag je ook zou willen, je doet er niks meer aan. De dingen die gebeuren, gaan zoals ze gaan. Maar groots die paar momenten, waar het allemaal om gaat… het wordt steeds sneller donker en het wordt steeds vroeger laat.”
Geef een antwoord