Thuis. Als het goed, fijn en veilig is, is thuis een haven, een rustpunt, een plek waar je verdediging ‘uit’ kan en je hele systeem tot rust kan komen. Ik realiseer me dat dat absoluut niet vanzelfsprekend is. Ons thuis vroeger was niet zo veilig en daarom niet een plek waar rust gemakkelijk indaalde. Mijn herinnering is er eentje van: altijd op mijn hoede zijn.
Het interne en externe thuis
Dat is het externe thuis: de fysieke plek, de mensen die het dichtste bij je staan (ouders, verzorgers, broers en zussen), eventuele huisdieren en planten, spulletjes, kleuren en geuren.
Maar ook het interne thuis, het thuiskomen bij jezelf, hoeft niet zo vanzelfsprekend te zijn. Is dat vaak ook niet. Hoe bewust ben je je bijvoorbeeld van een thuis in jezelf waar je landt en werkelijke rust vindt? Waar je je opent, als vanzelf verzacht en waar oordelen wegvallen?
Verder van huis
Het is een heerlijke plek om te zijn maar eentje die nog best wat voeten in de aarde kan hebben. Mijn ervaring is dat dat innerlijke thuis zich juist ook minder makkelijk laat openen naarmate je proces van het aankijken van oud zeer vordert. Hoe meer jouw open, vrije staat van zijn de belangrijkste wordt in je dag, hoe pijnlijker het lijkt te worden waardoor het net is alsof je alleen maar verder van huis raakt.
Niets is minder waar! Zoals Paulo Coelho zo prachtig omschrijft in zijn boek ‘De Alchemist’, is het naderen van je innerlijke thuis vaak in toenemende mate confronterend en kan het juist (in ieder geval voor een tijdje) alleen maar meer angsten oproepen.
Gewoon jezelf zijn
Als je eindelijk van binnenuit de toestemming voelt gewoon te willen zíjn in plaats van jezelf opleggen iemand te móeten zijn, lijkt het of je hele hebben en houden bloot komt te liggen. En poeh, dat kan zeer doen. En zo ontheemd voelen. Alsof alle grond onder je voeten wegzakt, alsof de maatschappij (wie dat dan ook zijn) je massaal afwijst en zelfs je vrienden opeens heel anders lijken dan je altijd dacht.
Gewoon jezelf zijn, is zo ongewoon geworden in de loop van de tijd, dat je lijkt te sterven van angst. De jij waarop je tot nog toe kon bouwen op een bepaalde manier, gaat, zo voel je, een zekere dood tegemoet. En wat daarvoor in de plaats mag komen, dat gewone zelf, is gek genoeg nog helemaal niet zo helder, hoe gewoon en dichtbij het ook is.
Sterven
Misschien is het wel heel heilzaam om je eens in te denken dat je aan het sterven bent en wat er op dat moment of in die fase nog echt toe doet. Wat wil er dan aan de oppervlakte komen en zich zonder angst laten zien? Als de dood toch onvermijdelijk is, wat is dan haar boodschap?
Afbeelding van R. E. Beck via Pixabay
Leef! het thuiskomen
Thuis, zo doodeenvoudig en toch vaak zo ingewikkeld. Gewikkeld in angsten en diepgewortelde weerstand om het leven los te laten. Het te laten gaan zoals het wil gaan. Maar het gaat, onherroepelijk gaat het leven haar goddelijke gang. Laat ik me er dan maar aan overgeven, zeggen we daarom allemaal, op enig moment. Leve en leef het thuiskomen, hoe pijnlijk ook!
Liefs van Nynke
PS: Hoe ervaar jij je thuis? Ben je veilig, in deze wereld, bij jezelf? Ben je hierin zoekende en lijkt het je fijn te verkennen hoe thuiskomen je rust kan geven, maak een afspraak met me voor een kennismakingsgesprek. Ik bied je een helende ruimte voor je vraag, je situatie, je verhaal en geef helderheid. Samen kijken en voelen we wat een fijne volgende stap voor je kan zijn.
Geef een antwoord