Zondag was ik op een verjaarsfeest in Kaap Kot. Een erg leuke plek aan het water, vlakbij het Amstel station. Je kunt er eten, lekker in de zon zitten buiten (niet nu) en dus ook een feest geven. Ik kwam alleen en werd (dus) al snel aan mensen voorgesteld. Zo ontmoette ik Farida Farhadpour, een interessante dame die haar sporen heeft verdiend in het werken met groepen en individuen aan creatie, co-creatie en cohesie.
Waar ik enthousiast over werd was het feit dat ze bezig is met het schrijven van een boek over inclusie en exclusie. Hoe kun je inclusiviteit binnen onze samenleving bijvoorbeeld, maar eigenlijk wereldwijd, vormgeven? Daar heeft ze veel onderzoek naar gedaan. Gezien haar Iraanse afkomst en succesvolle inburgering in Nederland na haar vlucht uit Iran, is ze ook echt een ervaringsdeskundige. Een lemniscaat staat voor haar symbool voor o.a. die inclusiviteit.
In haar woorden:
“De lemniscaat: omvattend en overstijgend: De lemniscaat omvat en overstijgt de overeenkomsten en verschillen. Zo ontstaat er een ‘ruimere geest’. Een geest die ziet wat waarde toevoegt en (co-)creëert. In samenspel met anderen en ten behoeve van het groter geheel…”
Behalve het onderwerp, raakt het schrijverschap mij. Ik ben ‘officieel’ geen schrijver, heb er ook nooit voor geleerd. Maar het idee met schrijven een deel van mijn brood te verdienen, daar loop ik wel warm voor. En dan natuurlijk met het voordeel van plaatsongebondenheid en vrijheid in het kiezen van onderwerpen die me na aan het hart liggen.
En dan kom ik weer terug bij waar ik nu mijn brood mee verdien: het coachen van mensen die stress ervaren in hun werk, zodat ze weer ontspannen. Heerlijk werk. Als ik daarover nou kon schrijven? Maar ik zie niet hoe en wat.
Ik praatte erover met Farida. Ze luisterde aandachtig naar mijn (levens)verhaal en reageerde met: “Wat bij mij blijft hangen is dat jij expert ben in het landen.” En iets dat zo dichtbij je ligt, is volgens haar juist hetgeen beschreven wil worden. Hoe helder kan de boodschap zijn?
Dus, landen, een boek… En dan komen meteen de stemmetjes: ja maar,… wie zit daar nou op te wachten? Wat heb ik daarmee toe te voegen, er zijn al zoveel boeken… En ook: wat is landen dan, waar gaat het eigenlijk over?
Ik vroeg Farida wat het voor haar betekende. Ze sloot even haar ogen en was stil. Dat is niet zo gebruikelijk op een feest met muziek en drukte overal. Maar ze deed het gewoon. Na even gaf ze aan dat ons gesprek, waarin ze werd uitgenodigd over haar boek, over haar creatie te vertellen, haar hielp om het (weer) te laten landen. Bovendien was het even haar ogen te kunnen sluiten om te ervaren wat ze werkelijk wilde zeggen, belangrijk om te landen op dat moment, in ons gesprek, in die ruimte. Ze ervoer er helemaal te mogen zijn om te kunnen zeggen wat ze werkelijk wilde zeggen.
Ok, dat sluit eigenlijk wel weer aan bij mijn gekoesterde onderwerp Authenticiteit. Ik weet inmiddels dat veel mensen daar veel van vinden en veel over kunnen vertellen. Dat zou dan met de ervaring van landen, met je hele hebben en houden er mogen zijn en je mogen laten zien, ook wel eens zo kunnen zijn.
Wie herkent landen? Wie ervaart het als een klus? Daar ben ik wel benieuwd naar.
Geef een antwoord