Al vanaf heel jong was dit een wezenlijke vraag voor mij. Een dagelijkse, indringende aanwezigheid in mijn jonge leventje. En hoewel ik ouder werd, veranderde en op een bepaalde manier ‘volwassen’ werd (wat dat dan ook mag zijn), ging de vraag niet weg. Integendeel — ze werd luider.
De vraag als brandstof
Later besefte ik: dát is precies de brandstof. Die ongemakkelijke vraag is vaak nodig om de reis te beginnen. De heldenreis. De tocht naar de diepten van je ziel.
Wanneer ik de vraag hardop uitsprak – en dat deed ik lang niet bij iedereen – kreeg ik vaak te horen: “Ja maar je bént er toch gewoon?” Tja. Ze hadden misschien gelijk. Maar ik voelde het niet zo. Dus was ik er eigenlijk niet écht.
Want we kunnen zóveel doen als mens in een lichaam, zonder werkelijk aanwezig te zijn. Eindeloos dwalen in verleden of toekomst: op de automatische piloot door het leven.
Wie bepaalt?
En dan is er die andere laag: Wie bepaalt eigenlijk of ik er mag zijn? Aan wie stel ik die vraag eigenlijk? En daar zat het hem in. Ik voelde letterlijk (lijfelijk) dat er ‘iemanden’ waren die mijn aanwezigheid niet duldden. Waardoor ik de hele dag op eieren liep, om hen maar niet tegen te komen. Want dan…
Tot na veel ervaringen en innerlijke reizen het besef echt binnenkwam:
Ik ben het zelf.
Ik ben degene die mezelf niet duld.
Ik ben het die een afstand heeft gecreëerd tussen ‘er zijn’ en het leven leven.
Wat is het wonderlijk… hoe krachtig het denken iets kan ontkennen wat er is. En ik bén er.
In mijn werk, het begeleiden van anderen (hoe kan het anders 😇 ), kwam ik diezelfde diepe vraag keer op keer tegen: velen ontkennen hun zijn, terwijl het er voortdurend is.
Er is niemand buiten jou
Totdat je door je angstmembraan valt, en ontdekt: er is niemand buiten jou. Alleen gedachten ín jou. Angstige gedachten die je doen vluchten, je uitputten en klein houden.
Afbeelding van hmauck via Pixabay
Maar waar ze zo bang voor zijn, is precies dát wat jij bent. Jouw aanwezigheid.
En dan val het stil, in jou.
Er is niets meer om voor weg te rennen.
Niets meer om te verdedigen.
Er is alleen jij, precies zoals je bent.
Dus ja, mag je er zijn?
Een diepe, heilige vraag.
Die je thuisbrengt, wanneer de tijd rijp is.
Liefs, Nynke
Geef een reactie