Herken jij ook, dat wanneer je erop gaat letten, je vaak onbewust gericht bent (bijvoorbeeld in andere mensen, situaties of plekken) op dat wat je in jezelf mist? Het blijft een koppige drijfveer om buiten onszelf op zoek te gaan, naar de ander die ons gelukkig maakt, de baan die zorgt dat we werkelijk worden geaccepteerd, de vrienden die ons leven compleet maken en ga zo maar door. En, zoals we inmiddels wel weten, is wat we buiten onszelf zoeken meestal iets wat we in onszelf nog niet durven aan te raken. Het is onze schaduw of je zou het ook onze shit kunnen noemen.
Onze schat
Tegelijk weten we allang, van al die cursussen in persoonlijke groei, die retreats en vele boeken en video’s die we tot ons hebben genomen, dat in onze shit onze schat verborgen ligt. Wat maakt dan dat we die niet onmiddellijk enthousiast opduikelen?
Het blijft een bijzonder fenomeen hoe we omgaan met die donkere kant van ons. (Ik generaliseer hier ontzettend, ik weet het. Iedereen doet dit weer anders en wat weet ik nou van ‘iedereen’. Maar wie weet, zit er voor jou wel een waarheid in en lees je door.)
Shit is natuurlijk ook niet aantrekkelijk: het stinkt en is donker. En meestal is het zo’n allegaartje van alles op één hoop geworden dat het lastig is om eruit te halen waar het (op dat moment) werkelijk om gaat. Dus als je dan toch al weet dat het duiken in die shithoop, je eigen shithoop, misschien niet zo snel gaat en ook niet makkelijk is, dan kun je misschien wel al wat meer relaxen en jezelf in ieder geval de tijd gunnen die je nodig hebt in plaats van druk op de ketel te zetten in jouw proces.
Maak je shit toegankelijker
Én je kunt misschien ook je shit wat toegankelijker maken. Stel nou dat je aan mensen om je heen, bekenden en wat minder bekenden, vraagt of ze aan jou de top 3 kunnen geven van je meest irritante of niet zo sterke kantjes, daar waar jouw schaduw zich graag in tot uitdrukking brengt.
Dat lijkt misschien confronterend om te doen maar door er zo volmondig in te duiken, neemt het die scherpe kantjes misschien al wat weg. Vergelijk het met die pleister die je ineens wegtrekt in plaats van milimeter voor milimeter.
En stel dan dat je in die soort van 360 graden feedback over jouw shithoop, op onderzoek uitgaat.
Waar je dan naar zoekt is niet metéén naar de parel. Begin eens met alles wat mensen als jouw schaduw zien, in te nemen en te laten zakken. Daarmee zet je het een beetje op afstand en kijkt ernaar. Het zijn tenslotte anderen die dit zeggen dus het zegt niet álles over jou. Maar, zeker als een aantal mensen met ongeveer hetzelfde komt, is het heel interessant om in jezelf op onderzoek uit te gaan naar de kern hiervan. Hoe kijk je daar zelf naar? Wat voel je als je dit onderzoekt? Wat zegt je innerlijk weten hierover?
Het leukste deel
En dan komt het leukste deel: je gaat naar voren halen hoe goed je die schaduw beheerst. Met andere woorden: in alles wat als jouw schaduw wordt aangedragen (en waar jij jezelf in kunt herkennen), ga je weer op onderzoek uit, maar nu naar de kwaliteit ervan. Dompel jezelf onder in hoe goed je eigenlijk bent in die schaduw, die shit. Wat beheers jij daarin als een meester?
In geef een voorbeeld van mezelf: een van mijn schaduwkanten is oordelen (en ook veroordelen), vooral over en van mezelf. Als iemand dat tegen me zegt, ervaar ik pijn en angst voor de afwijzing. En wat ik dan neig te doen is: me inhouden en klein maken. Terwijl, als ik onderzoek hoe góed ik ben in het vellen van oordelen, dan wordt het al lichter in mij: iets doe ik daarin heel goed. Niet dat ik dat daarom wil blijven doen maar ik zit nu op het spoor van de schat in mij.
Door op mijn kwaliteit in mijn schaduw in te zoomen, leer ik bijvoorbeeld dat ik heel goed ben in het vermogen om te onderscheiden. Om dat te kunnen, beschik ik over een sterk ontwikkelde sensitiviteit. Voilà, dat zijn al twee aspecten van mijn schat, waarmee ik mezelf meteen in een stuk kracht voel komen.
Doe dat ook eens bij jouw shit. Misschien hoef je er geen mensen meer naar te vragen en heb je inmiddels zoveel ervaring, inzicht en zelfkennis opgedaan dat je jouw schaduw wel zo’n beetje kent. Stel jezelf dan de vraag: waarin blink jij uit in dat wat je shit heet te zijn? Welke kwaliteiten gebruik je daarbij?
Ook shit kan je hart openzetten
Het grappige is dat zodra we geraakt worden in fundamentele kwaliteiten in ons of gaven waarmee we geboren zijn en die ons kenmerken (ook al raak je die aan via jouw schaduw), dan gebeurt er onmiddellijk iets in ons hart. Het opent of opent wat verder dan het was. En onze schaduwkant lijkt daarmee ook meteen op afstand te staan. Alsof we, door de schat in ons te raken, een andere bril op hebben gezet. Hierdoor ziet onze wereld er plotseling ook beter uit. De mensen waar we een kwartier geleden nog last van hadden, zijn opeens veel aardiger en hun manier van doen valt eigenlijk best mee, door die andere bril.
Onze schaduw, onze shithoop, het is niet makkelijk om erin te duiken. Zelfs niet wanneer we er aan beide benen in worden getrokken (door onszelf!), zoals ik zelf heb ervaren in 2003. Helemaal kopje onder ging ik en nog steeds kon ik er niet werkelijk mee zijn. Tot ik de kwaliteit van mijn schaduw begon te ontdekken, die daar dwars doorheen schijnt. Dan breekt bijna letterlijk de zon in ons door. Probeer het maar eens. Jezelf ervaren door de ogen van je kwaliteiten en gaven, ook in de donkerte, is altijd helend. Hierdoor kom je er ook achter hoe heel je eigenlijk bent. Dat er alleen tijdelijk een schaduw voor jouw zon zat. Of liever nog: dat het maar een kwestie is van schaduw en licht onderscheiden. Je bent het gewoon allemaal. En het is perfect!
Veel liefs N
PS: Ervaar je iets in jou dat lastig is om contact mee te krijgen en wil je dat graag onderzoeken? Wees welkom voor een gratis kennismaking. Hierin verhelderen we sowieso waar je nu zit. En van daaruit stemmen we samen af op wat voor jou nu een goede volgende stap is en wat ik daar eventueel in kan betekenen. Meld je aan op: https://www.soultouching.nu/gratis/kennismaken/
Geef een antwoord