Verdedigingsmechanismen
Wanneer je bewust bezig bent met zelfreflectie en het onder ogen komen van je angsten, merk je steeds duidelijker wat er werkelijk in en met je gebeurt op momenten dat je het moeilijk hebt. Misschien ken je inmiddels hoe je in een fractie van een seconde je hart kunt sluiten, je terug kunt trekken in jezelf of juist uithaalt naar een ander. Zomaar een paar klassieke verdedigingsmechanismen die zo diep in ons mens-zijn geworteld zijn dat ze reflexmatig optreden. Totdat je er je bewustzijn op richt en ze begint te doorzien.
Wanneer je zo’n moment helemaal afpelt, kom je misschien ook uit bij een vorm van paniek. Dit hoeft niet de acute, zichtbare paniek te zijn van bijvoorbeeld het wegrennen voor een brand. Het kunnen subtiele vormen van paniek zijn, die ons bestaan als mens al eeuwenlang beïnvloeden.
Afbeelding van Michael Schwarzenberger via Pixabay
Paniek
Paniek heeft als kenmerk dat het je volledig kan overnemen; de angst is te overweldigend om er bewust bij te blijven. Onze oerangsten hebben vaak die omvang en zijn niet altijd gemakkelijk te herleiden. Er is vast genoeg gebeurd in je leven tot nu toe, maar deze diepe bestaansangsten voelen vaak veel groter dan een specifieke jeugdherinnering.
In zulke momenten wil alles in jou vluchten, op welke manier dan ook. Zelfs aanvallen kan als een veilige vorm van vluchten voelen. Want wat als je blijft? Wat als je jezelf toestaat te zakken in de paniek, alsof het een bad is? Als je je overgeeft aan datgene waar je het meeste bang voor bent, moedig en liefdevol?
Omarming
Ohh, wat kan dat ongemakkelijk aanvoelen. Bijna onmiddellijk neemt ‘terug naar je vertrouwde mechanismen’, het als kracht over. Maar naarmate je jezelf laat wennen aan het diepgevoelde ongemak wat paniek veroorzaakt, niet vlucht en het proces het proces laat zijn, gebeurt er iets magisch.
Je paniekreflex begint te smelten. Iets dat op een omarming lijkt, groter dan je mens-zijn, daalt over je heen, met zoveel rust en liefde, dat er vertrouwen begint te groeien en de ervaring van ‘blijven’ sterker wordt. Dus je blijft…
En geleidelijk, volkomen natuurlijk, laat de paniek zich ontdoen van haar lagen en lost op in je vertrouwen en de allesomvattende liefde van het leven zelf. Dit proces speelt zich op dit moment bij heel veel mensen af. De grote angstreflex beleeft op steeds meer plekken haar laatste stuiptrekkingen, om uiteindelijk tot rust te komen en te verdwijnen in het niets.
Vreugdevolle vrijheid
Misschien schokschoudert je lichaam nog even na, omdat de angstherinnering daar het meest is vastgezet in de vorm, en meer tijd nodig heeft om los te laten. Maar uiteindelijk blijft er slechts een herinnering, zoals een laatste snik, en neemt een vreugdevolle vrijheid het in je over.
Paniek, een oerkracht die in eerste instantie altijd lijkt te winnen, kan met voldoende aandacht en liefde niet anders dan zich overgeven. Liefs, Nynke
Geef een reactie