De laatste tijd bekruipt me steeds meer het idee dat het totaal aan sociale media-tools, -sites etc. zoiets teweegbrengt als wat Second Life beoogde: het ontstaan van een virtuele wereld, naast een fysieke wereld.
Dat vind ik fantastisch want steeds meer kunnen we beperkingen die we als fysieke mensen hebben, omzeilen, vertragen of opheffen. Een eenvoudig voorbeeld is dat het openen van een online winkel met bijbehorende promotie en verkoopkanalen een stuk laagdrempeliger kan zijn wat betreft het regelen en de kosten, dan wanneer je een fysieke winkel opent. Maar ook chronisch zieke mensen, die minder of niet mobiel zijn bijvoorbeeld, kunnen erg geholpen zijn met het leggen van verbindingen, het publiceren van foto’s, muziek en tekst en regelen van zaken zonder zich fysiek te hoeven verplaatsen. We kunnen onze geest, die zo goed in staat is de prachtigste dingen te bedenken en te maken, alle ruimte geven.
En is het omgekeerde nou ook waar? Ligt er een beperking in ons hele virtuele bestaan die we als fysieke mens niet hebben? Kortom: zouden we eigenlijk zonder lichaam kunnen en onze hele ziel en zaligheid virtueel be-leven? Of blijven we altijd gekluisterd aan het mens zijn van vlees en bloed en daarmee ook aan ontmoetingen, uitwisseling en creatie met andere mensen. Op een fysieke aardbol met bebouwing en natuur?
Ik lees op fora van online-groepen vaak (en dat schrijf ik daar zelf ook) dat het prettig is elkaar ook life te ontmoeten om verder te komen met wat de online-groep zich als doel heeft gesteld. Ik ben wel iemand van de life uitwisseling. Maar wat is daarbij dan de meerwaarde, vraag ik mezelf nu af? Wil ik checken of iemand online wel zo is als hij of zij doet voorkomen? Eigenlijk geloof ik dat niet. Mijn ervaring is dat mensen behoorlijk ‘eerlijk’ zijn op het web. Al hoor ik hier ook andere verhalen over, bijvoorbeeld op dating sites of facebook. Ik heb die ervaring niet.
Wat ik zelf fijn vind aan life ontmoetingen is de vertraging. Dus precies wat juist een van de voordelen is van uitwisseling via internet. Vertragen vind ik kennelijk toch heel fijn en belangrijk: juist wel een beperking hebben in tijd en ruimte. Voor een life afspraak moet je tijd vrijmaken, naar een plek komen (met soms alle trein- en file-ongemakken van dien), etc.
Vertragen en beperkt zijn, nodigt me uit te focussen: hoe laat moet ik ergens zijn, welke plek is goed, wil ik die persoon echt ontmoeten? En als ik daarover nadenk, geeft dat me informatie over wie ik ben. Bovendien merk ik in het life contact maken dat ik word uitgedaagd, meer dan in virtuele contacten, mezelf te laten zien. Mijn angsten tegenkomen over wat mensen wel en niet van me vinden, is groter in life contact. Bovendien worden veel meer van mijn zintuigen geprikkeld: mijn ogen en oren, geur- en tastzin en mijn spraak gebruik ik allemaal bij life ontmoetingen. Ook daarvan leer ik. Tenminste als ik opensta voor wat mijn lijf me teruggeeft aan signalen wanneer ik naar iemand kijk, iemand de hand schud, sta te praten of bijvoorbeeld een parfum opsnuif.
Ja, ik vind life contacten fijn en houd ze graag levend. Het voegt voor mij iets toe. Maar, tegelijk, als ik heel futuristisch ga denken, kan ik me voorstellen dat de alsmaar sneller ontwikkelende techniek, ons langzaam maar zeker leert hoe we kunnen zijn wanneer we razendsnel schakelen met elkaar zonder nog fysieke interactie te hebben. Dan zou internet bijvoorbeeld de opmaat kunnen zijn naar pure telepathische communicatie: realtime uitwisseling, zonder druk op de knop.
Geef een antwoord