Vroeger, heel vroeger was er de ‘zorg’ om eten, drinken, onderdak en voortplanting, tastbare, fysieke zaken. Iets dichterbij in de tijd is ruimte ontstaan voor het elkaar leveren van diensten. En die diensten werden weer vertegenwoordigd door iets tastbaars: een stuk perkament, later papier met een tekst en een stempel of zegel, tegenwoordig een rapport, contract, verklaring, overeenkomst etc.
De focus was (en is nog steeds wel) gericht op fysiek tastbare zaken. Daar hechten we waarde aan en daarvoor zijn we dus bereid geld te betalen.
Maar de waarde daarvan is aan het afnemen, vooral waar het eigenlijk gaat om onstoffelijke zaken: het rapport van de sessie met de consultant verdwijnt in de la, de manual van de training gaat in de zoveelste opruim-ronde met de vuilnis mee en het contract dat gezag leek te hebben, blijkt niet waardevast wanneer het relationeel strandt tussen de betrokkenen. 
Want de waarde blijkt niet in het document te zitten maar in de mores, de intrinsieke waarden van de betrokken personen en hun onderlinge relaties. Ze gunnen wat ze bereid zijn te gunnen, met of zonder contract. En gunnen ze niet, dan is de waarde van het contract veel kleiner dan de omvang van de advocaten-rekening.
Dit is een tijdperk van alsmaar toenemende transparantie. De waarde waarvoor we bereid zijn te ‘betalen’ (in geld of iets anders) moet dan ook in toenemende mate helder en transparant zijn. En transparantie betekent: real time, in het moment waarneembaar, of het nou een product of dienst betreft.
In mijn coachende dienstverlening, houdt dat in dat alle vooraf gedane beloften mbt het resultaat ervan (werknemers die beter presteren, plezier hebben in hun werk, zich niet ziek melden, doen wat ze moeten doen… etc.) in essentie loze beloften zijn en daarmee waarde-loos. Laat staan dat een rapport óver de coaching als hard resultaat kan worden beschouwd.
Een beloofd resultaat gaat immers nooit over het moment waarin de dienstverlening plaatsvindt, altijd over dat wat vooraf bedacht is als gewenst. Het enige dat zich echt als concrete waarde kan laten gelden bij deze begeleiding en waar in feite ook voor wordt betaald, is wat real-time wordt ervaren in het contact tussen coach en coachee. Wat daaruit voortkomt, is van tevoren niet vast te leggen en kan dus pas later op waarde worden geschat. Gewenst resultaat kan natuurlijk wel degelijk stimulans bieden en richting wellicht.
Wat dit transparante tijdperk van ons vraagt is een primaire focus op wat er in het moment is en gebeurt. Wat vindt er plaats in de verbinding tussen mensen, hun wijze van contact maken en wat dat met ze doet. Het gaat over geraakt worden en laten raken, over beroeren en vervoeren… En producten en diensten raken daaraan meer en meer ondergeschikt.
Wat betekent dat in mijn geval als coach? De waarde van mijn diensten, met mijn prijskaartje daaraan, is niet het beschreven coachgesprek met verwacht resultaat zoals te lezen op mijn site of in mijn offerte. Het is de ervaring van wat er in het contact gebeurt tussen mij en mijn klant en wat daarin helder wil worden. Wat leeft er werkelijk tussen of binnen mensen aan spanning, respect, openheid? Hoe wordt er gecommuniceerd?
Het effect daarvan laat zich niet vooraf in een hokje persen als ‘resultaat’ op grond van wat een klant, werkgever of werknemer, wil.
Dat is transparantie: wat er leeft, wat er speelt, hoe de hazen lopen, wil worden gezien en gehoord en niet meer bedolven zijn onder verslagen, rapporten en jaarcijfers. Het wil telkens opnieuw, in een voortdurend proces, aanwezig mogen zijn en aangeraakt.
Wij kunnen in de transparante wereld van nu, niet meer om onszelf, noch om elkaar heen. Ontkennen wat er tussen ons speelt, lukt steeds minder. We hebben het met elkaar te doen. Is er boosheid, verdriet, afgunst, haat, liefde, compassie, vrede of oorlog? Het ligt steeds sneller open en bloot op tafel. En we hebben ons primair te verhouden tot hoe we dat met elkaar vormgeven op de beperkte fysieke ruimte en met de beperkte fysieke middelen die we hebben. Niets kan meer over de schutting. ‘Not in my backyard’, zal binnen no-time toch in je eigen achtertuin blijken te liggen. Griekse en Spaanse nationale begrotingen blijken niet te negeren, willen we zelf niet failliet gaan. En een massa-ontslag om een bedrijf te redden, snijdt ons als belastingbetaler onmiddellijk weer allemaal in de vingers.
Als je me nu aanspreekt op mijn website www.movente.nl omdat ook ik daar nog resultaten beloof in plaats van de waarde van de ervaring, dan heb je volkomen gelijk. Ja, daarin heb ik wat te doen en dat is gaande!
Geef een antwoord