Gisteren was ik bij de presentatie van Deborah Frieze, die samen met Meg Wheatley het boek ‘Walk out Walk on’ heeft geschreven. Deborah nam een belangrijke stap in haar leven in 2001 door haar baan als ‘executive in the high-tech industry’, op te zeggen. In de daarop volgende jaren ontmoette ze gelijkgestemden, waaronder Meg: “…a community of pioneering leaders who, like me, were walking out of organizations and systems that were failing to contribute to the common good”.
Een introductie van het boek:
“In Walk Out Walk On: A Learning Journey into Communities Daring to Live the Future Now’, Margaret Wheatley and Deborah Frieze invite you on a learning journey to seven communities around the world to meet people who havewalked out of limiting beliefs and assumptions andwalked on to create healthy and resilient communities. These Walk Outs who Walk On use their ingenuity and caring to figure out how to work with what they have to create what they need.”
Deborah liet ons een filmpje zien waarin een Braziliaanse gemeenschap in staat bleek twee plekken in hun gemeenschap te transformeren via een spel van 15 minuten per dag. Twee plekken werden van vervallen, smerig en gevaarlijk, in gebruik als vuilstortplaats en als onderkomen voor drugsverslaafden, tot respectievelijk een kinderspeelplaats en een cultureel centrum. En dat zonder een strakke organisatie en lange werkdagen. Er golden slechts drie regels in dit spel, drie paradigmashifts:
- From Power to Play
- From Intervention to Friendship
- From Transaction to Gifting
Met name de laatste twee trekken mijn aandacht.
‘Intervention’ betekent in dit verband dat er geen sprake is van een hulpverlener of instantie die komt interveniëneren en bepalen wat er gedaan moet worden met welk resultaat. De tegenhanger, hier ‘Friendship’, gaat uit van een intrinsieke relatie tussen mensen op grond waarvan de creatie wordt vormgegeven. Niet iemand bepaalt, de relatie bepaalt. Als je dat projecteert op bijvoorbeeld onze samenleving als geheel, dan roept dat vragen op:
– Wanneer ben je vrienden?
– Op welke schaal werkt vriendschap nog?
– Hoe lang blijft de vriendschap in stand en wat moet je daarvoor doen en laten?
Met andere woorden: vraagt deze regel op zich ook andere regels? Of regelt het zich autonoom?
Wanneer ik het projecteer op mezelf dan denk ik:
Hoe werkt dit eigenlijk bij mijn vriendschappen? Wat ben ik in staat met hen te creëren? Hmm, daar ben ik niet zo goed in volgens mij. Op vakantie gaan met een vriend of vriendin, vind ik soms al lastig.
Wat voor mij wel altijd blijkt te werken is:
– Creatie op grond van zielscontact, dus wérkelijk contact aangaan op diepere laagjes, daar waar het stil is in jezelf en de ander. Dit gaat voor mij verder dan vriendschap en ervaar ik ook met wildvreemde mensen.
– Creatie op grond van een gemeenschappelijk doel: de creatie zelf. Het realiseren van dat doel is dan zo verbindend, dat muurtjes en blinde vlekken tussen mensen verdwijnen. Hierbij is de creatieflow vaak wel van tijdelijke aard: is het doel gerealiseerd, dan blijken relaties ook weer makkelijk te stranden.
‘From Transaction to Gifting’
Deborah stelde ons de vraag in hoeverre we zekerheid en vertrouwen zouden ervaren wanneer onze maatschappij gebaseerd zou zijn op relaties (friendships). ‘Vrienden’ géven ons wat zij denken dat goed is. Wij zijn gewend dat wij némen of kopen wat we (vinden dat we) nodig hebben. We kunnen dat zo regelen omdat we er iets voor terug kunnen geven, zoals geld.
Dit raakte me wel. Hoeveel ‘friends’ heb ik op Facebook, hoeveel contacten op Linkedin, hoeveel vrienden en (schoon)familie? Wie van hen is bereid te geven? En wat geven ze dan? Is dat dan ook wat ik nodig denk te hebben?
Dat is een interessant spel! Wellicht spelen we het wel binnenkort, in Nederland of in heel Europa. Wellicht is het aldus ‘resetten’ van ons waardensysteem een effectief middel om met frisse blik de toekomst in te gaan. Alleen denk ik dat dat ‘spel’ niet in 15 minuten bekeken is. 15 jaar wellicht?
Geef een antwoord