De reis van de held, zo’n bekend gegeven inmiddels. Google maar ’s op internet en je vindt een schat aan informatie hierover. Joseph Campbell (1904-1987), schrijver en literatuurwetenschapper met een sterke interesse in mythologie, ontdekte dit thema in verhalen wereldwijd, ongeacht de cultuur. Grofweg gaat het over een aantal stappen (soms in 12 gegoten, soms 7, of misschien nog wel een ander aantal):
- de oproep tot avontuur
- het overwinnen van de weerstanden
- je bondgenoten onderweg
- de drempel over
- de beproevingen
- triomf
- terugkeer naar de wereld
- en dan begint de cyclus overnieuw
In vrijwel iedere film of boek komen soortgelijke stappen aan de orde. Maar ook in ‘het echte leven’, zoals we dat leven, is het herkenbaar, toch? Soms doorlopen we misschien niet alle stappen even bewust of uitgebreid merkbaar, maar we kunnen in ons leven van alle dag talloze cycli herkennen waarin we groeien naar een climax tot en met het inbedden van de oogst van dat hoogtepunt in ons dagelijks leven waarna er ruimte is voor een nieuw avontuur.
Het heeft wel iets, die reis van de held.
We vinden het immers ook vaak heerlijk om in een film deze stappen te zien ontvouwen. We laten ons graag meenemen in een climax, leven intens mee met de hoofdpersonen en vieren in onszelf (of met ons filmmaatje) dan maar wat graag de overwinning: de geplukte vruchten die zo zoet smaken. En ook de laatste stap, de integratie van het nieuwe, roept in ons vaak nieuwe krachten op. Kortom: de reis van de held geeft energie.
Maar wat als we dat loslaten?
Toch vroeg ik me af hoe het zou zijn als we het hele idee van deze heldenreis zouden loslaten. Gewoon omdat het niet meer nodig is. Omdat we eraan toe zijn ieder moment onze heldenreis te leven in plaats van telkens een hele cyclus te doorlopen met al haar extremen: uit je comfortzone geduwd worden en al je draken moeten verslaan voordat je weer terugkeert naar je honk. En na een rustperiode begint het allemaal weer opnieuw. Ik weet het, dit drama zit flink ingebakken in wie we zijn, maar stel… :
Je ervaart niet meer een nieuwe oproep voor een heldenreis
Dus ook een trigger die ‘van buiten komt’ zoals plotseling ontslagen worden, brengt jou, als de held, niet echt uit balans. Je blijf gewoon doorademen, ervaart in jezelf dat ook deze trigger helemaal op zijn/haar plek is en je blijft afstemmen op dat kernachtige in jezelf dat je telkens opnieuw de volgende stap laat zien, voelen of weten.
Vanuit je balans klinkt welke oproep tot een reis van de held dan ook, steeds zachter merk je. Je blijft allerlei, nieuwe, onbekende stappen zetten maar vanuit dat innerlijk besef dat je ervaart, is het eigenlijk gewoon telkens een volgende stap en daarmee niet zo nieuw meer.
Weerstanden ervaar je eigenlijk steeds minder
Omdat je je innerlijke balans steeds makkelijker en vaker ervaart, neemt de weerstand in jezelf tegen wat ook maar, steeds meer af. En daarmee ook de weerstand van je omgeving op jou. Niet dat je je leven maar passief ondergaat, nee, er is volop leven in jouw brouwerij. Maar je bent gewoonweg niet echt uit je middelpunt te krijgen. Waar dat wel gebeurt, pauzeer je een moment en adem je een paar keer diep in en uit. Je voelt in je hartgebied en/of je stiltepunt in het midden van je buik. Dit brengt je weer terug in balans waardoor je alle voors en tegens van wat er op je afkomt, er kunt laten zijn en hen hun eigen ding kunt laten doen. Jíj hoeft er niet perse iets mee.
Je bondgenoten blijken altijd overal aanwezig, vooral ín jezelf
Naarmate je vaker en langer ervaart dat je vanuit je eigen midden opereert, kun je eigenlijk niet voorkomen dat je in alles en iedereen wel een bondgenoot of gids ervaart.
In de eerste plaats zie je ze in jezelf. Dus wáár je jezelf af en toe nog tot vijand bent, komt je innerlijke bondgenoot of gids te hulp die je aanraadt een goed gesprek te voeren met dat wat je frustreert of angst aanjaagt. Dat blijkt dan niets anders te zijn dan een heel wijs deel van jou die je wijst op iets waar je liever niet aan her-innerd wilde worden maar waar natuurlijk altijd een hele waardevolle boodschap in zit.
En nu je op die manier eigenlijk met alles wel in gesprek kunt en durft te gaan, blijken overal om je heen bondgenoten op te duiken. Op de gekste momenten en op de gekste plekken, komen ze als duveltjes uit doosjes. Niet dat ze er voorheen niet waren. Maar door je open blik (vanuit een open hart en bereikbare ziel), zie je ze gewoon veel meer. Zoals die vlinder die opeens op je schouder gaat zitten, de stralende glimlach van een peuter in het park of een ‘wat zie je er goed uit’ bij de kassa van de supermarkt. Ze laten je allemaal ervaren hoe het voelt om in jouw midden te zijn.
En vergeet ook niet al die vermómde bondgenoten of gidsen, die je bijstaan door je, júist heel geraffineerd, het bloed onder de nagels vandaan te halen, zoals een van je kinderen, je partner, je baas of een wildvreemde op straat.
Waar je voorheen drempels ervoer, lijken ze steeds verder te zoeken
Drempels zijn (niet altijd) nuttige en dus soms ook rare dingen. Het is een verhoging, een ophoping om iets buiten te houden, zoals tocht, waar we ze oorspronkelijk voor zijn gaan gebruiken. Op veel plekken in onze samenleving zijn drempels in figuurlijke zin opgeworpen zoals in het geval van een drempelinkomen voor een huurwoning. En denk bijvoorbeeld aan de zo bekende verkeersdrempels om ons te laten vertragen.
We creëren ze echter primair in onszelf waardoor we ons de toegang tot een volgende stap of fase lastig maken. Meestal doen we dat onbewust maar vaak ook met ons volle bewustzijn. Dan kies je er bijvoorbeeld voor om een volgende (spannende) stap nog maar eventjes te laten voor wat ‘ie is door een drempel van mitsen en maren op te werpen.
Wanneer je echter in jezelf gecentreerd bent, ervaar je met steeds meer gemak dat iedere stap voorwaarts eigenlijk altijd te zetten is. Niet perse altijd een stap in het doen. Soms juist ook eentje in het laten. Je blijft gewoon vanuit je midden je energie volgen en laat dus ook geen drempel groeien.
Een beproeving blijkt, zo merk je, eigenlijk te gaan over ‘ergens van proeven’
Dingen zijn wel heel nieuw en onbekend misschien maar dat geeft je, vanuit je midden, juist inspiratie. Angst voert niet de boventoon maar een soort van kriebel van opwinding: wat valt hier te ont-dekken? Je ervaart dat je midden je eigenlijk telkens precies díe intuïtieve boodschappen voert, die je op ieder moment nodig hebt. Op die manier tap je telkens uit een bron van informatie om door het onbekende te navigeren. En proeft het even niet fijn? Dan ga je ‘gewoon’ weer even naar binnen en zoekt/vindt je midden. Oefening baart (nogmaals) kunst dus gaat dat alsmaar soepeler en sneller. En de informatie die je uit jezelf omhoog tovert, wordt daarmee ook steeds duidelijker.
Triomf, hoe voelt dat eigenlijk?
Vanuit je midden is een overwinning eigenlijk niet meer zo merkbaar of herkenbaar. Daar vandaan valt er immers niets te overwinnen? Nou zou je kunnen zeggen: wat saai, geen hoogtepunten meer. En ja, daar zit inderdaad wat in. Hoe heerlijk is de overwinning van de hoofdpersoon in de films en boeken die je in hun verhaal hebben getrokken. Zalig, die opgebouwde spanning die zich kan ontladen. Het met de hoofdpersoon meevoelen op de top van je kunnen te zitten en onoverwinnelijk te zijn, dat is toch een geweldige sensatie?
Vanuit je midden is het niet zozeer dat al je gevoelens afvlakken maar meer dat je merkt dat een staat van goed voelen en krachtig in je vel zitten, meestal zo verweven is in je dag, dat het geen echt hoogtepunt meer is. Voor hoogtepunten heb je immers dieptepunten nodig? En dieptepunten ervaar je bijna niet meer als zodanig. Je ervaart gewoon… je midden, wat een ander misschien een diepte of hoogte zou noemen.
Natuurlijk is je terugkeer dan ook geen terugkeer…
… maar een soort van aanwezigheid van jezelf die er eigenlijk constant is. Je bent nooit écht op reis gegaan omdat je weet dat je continu op reis bent. Iedere dag, ieder uur, iedere minuut en iedere seconde besef je, vanuit je midden, dat jij als de ziel de reiziger bent die zijn/haar reis vormgeeft met je Geest (en natuurlijk samen met je lichaam en je persoonlijkheid). Je leven is één groot avontuur maar je hoeft geen held meer te zijn omdat je je leven volledig hebt omarmd. Je energie gaat niet meer echt op aan highs en lows maar is gewoon in alles optimaal aanwezig. Tenminste zo ervaar je dat, als ‘anti-held’, als de ziel die altijd op reis is.
Liefs van Nynke
PS: Ik ben heel benieuwd naar je reactie en hoe jij jezelf ziet op dit moment. Hoe ervaar jij jezelf als de ziel, de reiziger, de held, de anti-held… of misschien ervaar je jezelf op hele andere manieren? Leuk als je het me laat weten. Mail me op info@soultouching.nu.
Hier kun je ook terecht als jij meer in contact wilt zijn met je zielsenergie, met jezelf als reiziger die in zijn/haar midden weet te blijven, wat er ook gebeurt.
Geef een antwoord