Het weekend dat de Apple Store op het Leidseplein in Amsterdam zijn deuren opent, het weekend dat Poetin wordt herkozen… Maar vooral het weekend dat ik Bruce zijn nieuwe cd ‘Wrecking ball’ grijs draai en me onderdompel in Youtube filmpjes van de Boss, zijn vrouw Patti en tributes aan Clemons, ‘zijn’ saxofonist.
Er is redelijk wat media aandacht voor dit nieuwe album dat weer zo’n typisch geëngageerd Boss-album heet te zijn. Maar eigenlijk is dat voor mij niet de reden dat ik erin opga. Ik kan dat geëngageerde niet eens goed onderscheiden als ik eerlijk ben. Ben minder gefocust op zijn teksten als wel op het totaal dat hij brengt. Ook een van zijn minder bekende albums ‘Devils and Dust’ bijvoorbeeld, nam me mee.
Wat is het, dat raken? Duidelijk is dat geraakt worden erg verschilt van persoon tot persoon. Aangezien ze heel populair zijn zullen ook Lady Gaga, nr 1. D.J. David Guetta, en de iets minder internationaal bekende, Jan Smit, Marco Borsato en Guus Meeuwis veel mensen raken. Iets waar ik me dan weer minder bij voor kan stellen. Of, even een zijpad, Nelson Mandela. Is wat hij raakt universeel? En de geboorte van een kind. Wie blijft daar onberoerd onder?
Voor mij zit het raken ‘m in het creatieproces: van niets, iets maken. De geest of de ziel in de vorm gieten. Wie heeft een geest ooit in zijn handen gehad? Volgens mij is het nog vluchtiger dan gas.
Bruce… Ik zie voor me een man, artiest, vader, bezig met wat er in hem gebeurt, zijn gevoelens, zijn gedachten. Waar gaat het over? Wat is de boodschap? Ik zie voor me een man die iedere dag heel hard en gedisciplineerd werkt om klanken te vinden, akkoorden, teksten en ritmes. Hij zet op, slijpt fijn. Hij begint en verwerpt weer. Hij zwoegt op wat hij naar buiten wil brengen, iedere dag weer. Af en toe gooit hij alles in een hoek en gaat een stuk rijden of laat zich opbeuren door zijn vrouw en kinderen. En dan begint hij weer, een stuk weer oppakkend, was het het wel of toch niet? Weer proberen…
En dan bereikt hij een punt waarop teksten gaan rollen, de muziek zich voegt, ritmes vanzelf gaan en zijn hart sneller klopt: dit klopt! Hij weet het. En vanaf dat moment gaat het vloeiend. De basis van het album is geboren en hij gaat spelen met de band. En het geheel komt tot leven. Ze ervaren het, ze voelen het, de leden van de band: dit is het. Dit is hoe het moest zijn voor het bestond!
Daarna gaat de hele machine in werking: opnames, de marketing, tour plannen, PR etc etc. Zou het zo gaan?
Vieren ze het moment van de geboorte? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Bruce Springsteen voor mij een van die mensen is waarbij wat hij maakt, creaties zijn zoals het leven zelf: conceptie, zorg en aandacht om te groeien en bloed, zweet en tranen om geboren te worden.
Hij verdient er een aardige cent mee. Is hij daarom minder geloofwaardig in z’n engagement?
Mijn idee over geld is dat iedereen een broekmaat heeft, ook voor de hoeveelheid geld die bij iemand past. Net als bij een te grote broekmaat bij te dikke mensen die zich over-eten en ziek worden, kan ook meer geld verdienen dan je broekmaat, je opbreken. Maar de hoeveelheid geld is niet een norm op zich heb ik het idee. Als je broekmaat klopt, blijf je gezond en blijf je creëren.
De energie, zoals geld tegenwoordig steeds vaker wordt aangeduid, blijft bewegen en voortbrengen, hoopt zich niet op tot een explosie of implosie volgt. Nee, de energie wil gaan. En dat is iets dat Bruce illustreert in zijn imposante meer dan veertigjarige carrière.
Een grote broekmaat voor een grote man. (Voor alle duidelijkheid: hier spreekt een fan.)
Geef een antwoord